In the Shadow of the Moon: paradoxaal tijdreisplot

2024. Een woordeloze openingsscène alwaar de stedelijke vernietiging wordt getoond. De verscheidene hoge gebouwen zijn gebombardeerd, een Amerikaanse vlag vliegt door het scherm. Flashback. De thriller In the Shadow of the Moon keert terug naar het jaar waarin het allemaal begon: 1988.

Het leven van de jonge agent Thomas Locke (Boyd Holbrook, Narcos ) verandert op een noodlottige avond in 1988. Vlak voordat zijn hoogzwangere vrouw (Rachel Keller, Legion ) op het punt staat om te bevallen stuit hij op de meest vreemde moordzaak ooit in Philadelphia. Een kok, een buschauffeur en een concertpianist sterven allen op exact hetzelfde moment. Hun hersenen morsen letterlijk uit hun ogen, oren en mond. Tegen het bevel van zijn baas en schoonbroer Holt (Michael C. Hall, Dexter ) in, gaat hij samen met zijn partner Maddox (Bokeem Woodbine, Fargo ) op onderzoek uit. Al snel wordt de dader gevonden: een jonge vrouw in een blauwe hoodie (Cleopatra Coleman, The Last Man on Earth), die veel over Thomas lijkt te weten. Het is bijna alsof ze elkaar eerder hebben ontmoet… en dan is er een tijdsprong van negen jaar.

In the Shadow of the Moon is een mengelmoes van sci-fi, bloederig mysterie, noir en een vleugje melodrama, afgeroomd met een reeks onthullende tijdsprongen en wendingen. Hoewel de film een sterke opening heeft waardoor het verhaal vanaf het begin boeit, blijkt al snel dat het vervolg niet zo opwindend of lonend is.

Het script van scenaristen Gregory Weidman en Geoffrey Tock raakt te verstrikt in zijn eigen concept, om de film echt een goede stijl of persoonlijkheid mee te geven. Het lijkt een b-versie van sterkere genrefilms, zoals Seven of Zodiac. Het komt het sterkst naar voren in het laatste uur van de film: er zijn veel grote momenten van expositie, maar het verhaal wordt minder interessant naarmate er meer vragen zijn beantwoord. Met als gevolg dat In the Shadow of the Moon lang niet zo verhalend of spannend is als het wil zijn.

Regisseur Jim Mickle ( Hap and Leonard ) toont een gladde esthetiek in de film. Het is zijn visie - hij kiest voor mooie blauw- en grijstinten - in combinatie met de vaardige hand van cinematograaf David Lanzenberg die ervoor zorgt dat de film nog een vleugje charme krijgt.

In the Shadow of the Moon is een ambitieus project dat de kijker tot nadenken wil stemmen - zie het dik opgelegde sociale commentaar op de moderne samenleving, ras en ideologie - maar de film schiet zijn doel voorbij. Zoals een bezorgde Holt zegt tegen Thomas: ‘Je leven is je ontglipt terwijl je een fantasie najaagt.’ De blauwachtige gloed van de maan is inderdaad bedwelmend, maar de film verliest zichzelf in het donker van de nacht.