Helstrom S01E01-02: traag met onvervuld potentieel

‘Ik ben hier niet om handen vast te houden, een kat uit een boom te redden, of op vals alarm te reageren’, geeft de stoïcijnse professor in de ethiek Daimon Helstrom (Tom Austen) op een botte manier aan tegen de agente, Gabriella Rosetti (Ariana Guerra), nadat hij heeft bewezen dat een ‘bezeten’ kind allesbehalve bezeten is.

Bloederig, eng, en gewelddadig. Het is de belofte van de Hulu-serie Helstrom, maar Paul Zbyszewski’s adaptatie van de gelijknamige Marvel Comic maakt de belofte in de eerste afleveringen niet waar. In de kern draait Helstrom om de vervreemde broer en zus Daimon en Ana Helstrom (Sydney Lemmon), die mogelijk bovennatuurlijke krachten bezitten. Daimon is een professor en een exorcist en Ana werkt in een veilinghuis waar ze haar talent gebruikt om op criminelen te jagen. Het duo wordt herenigd wanneer Dr. Louise Hastings (June Carryl) van het psychiatrische ziekenhuis St. Theresa ontdekt dat twee patiënten zijn ontsnapt. Hierbij krijgen ze hulp van de agente Gabriella, die voor het Vaticaan dient te onderzoeken wat er zich afspeelt binnen St. Theresa. In het psychiatrische ziekenhuis worden broer en zus Helstrom herenigd met hun door demonen bezeten moeder Victoria (Elizabeth Marvel).

In de eerste afleveringen schemert door dat dit een verhaal is met potentieel: Daimon and Ana zijn namelijk de misbruikte kinderen van een seriemoordenaar. Nu de kinderen volwassen zijn komen ze, ondanks de gedeelde wederzijdse afkeer, bij elkaar om hun moeder te helpen en het mysterie van hun vaders verleden op te lossen.

Wat er schort? Los van het gebrek aan horror en drama, is het de visuele toon van de serie. De beelden zijn vaak donker en troebel, met een overheersende blauwe tint. Daarnaast hebben de afleveringen een ongelijkmatig tempo, waardoor enkele scènes de emotionele diepte missen om het verhaal meer in te kleuren - de acteurs doen overigens hun best met het scenario, waarbij vooral Marvel en Carryl overtuigen. Op het raamwerk en de ideeën van de serie is weinig aan te merken, maar ze zijn te snel uitgewerkt om hun volledige potentieel waar te maken.

Helstrom is uiteindelijk nooit zo eng als dat het belooft te zijn. Het biedt enkele bloederige momenten, een schedel met één oog, en een handvol voorspelbare schrikmomenten. Het is in de kern een standaard paranormale serie met occulte elementen. In de eerste afleveringen weet Helstrom wél op enkele momenten zijn charme over te brengen, maar het blijft een frustrerende kijkervaring.