Gezien op YouTube: Een zingende paus, kikkerbillen en horrormaskers

Layla Martin, die gekscherend ‘de hoofdmeesteres van behagen’ wordt genoemd vertelt oprecht over tantrische seks: ze deelt haar ervaringen graag met iedereen, zelfs taxichauffeurs. Haar gesprekspartners voelen zich nooit opgelaten, maar vertellen haar daarentegen dat tantrische seks juist zo’n gedoe is. Sommige van haar vriendinnen zoeken overigens wel naar een man die geduldig genoeg is voor dit fenomeen. Voor mannen is er dus nog werk aan de winkel. Vandaar deze les tantrische seks voor beginners (en luilakken).

was een tijd ontzaglijk populair. Zo populair dat je het wellicht kent uit het openingsfilmpje van Unbreakable Kimmy Schnmidt – inclusief dat pakkende liedje! Dan rijst de vraag: wie is er allemaal door de autotune-mangel gehaald? De paus? Jazeker! Laten we eerlijk zijn: zo een beetje alles dat bestaat op aarde is op YouTube te vinden. Bij deze dan paus Johannes Paulus II die de hitsong ‘Dynamite zingt’. Misschien een tikkeltje blasfemisch, maar het swingt wel.

Elissa maakt op haar kanaal uiteenlopende gerechten uit Zuidoost-Azië. Wie weleens in Cambodja is geweest zal vast een blik hebben geworpen op de menukaart in bijvoorbeeld de hoofdstad Phnom Penh. Kikkerbillen zijn daar net als gebakken aal een grote delicatesse. En het schijnt net als kip te smaken, en zo ziet het er ook uit.

Echte liefhebbers van een filmfranchise, in dit geval Halloween, verdiepen zich in de materie. Zoals in dit onderstaande filmpje: wat is het meest angstaanjagende masker van seriemoordenaar Michael Myers? Begeleidt door een bewerking van de originele soundtrack begint de maker van de video bij Halloween 4 , met een nogal rudimentair masker. Vervolgens worden de maskers steeds grotesker. Ze geven je ook inzicht in de filmreeks en doen je realiseren: wat zijn er veel gemaakt!

Iemand is zo aardig geweest om een van de meest hilarische scènes van de smerigste en raarste film (aller tijden?) online te zetten: The Greasy Strangler. En deze twee minuten durende surrealistische scène laat zich omschrijven als een mop. Drie kleurrijke mannen staan in de avonduren bij een snackautomaat als een zakje chips blijft steken. Tijdens de rest van het verhaal blijkt één woord onverstaanbaar.