Freud S01E01-03: cocaïne, hypnose en bloederige misdaden

Het is een bekend beeld uit de psychiatrie van de 19e eeuw: een arts zwaait een pendule voor de ogen van zijn patiënt om haar te hypnotiseren. 'U hoort mijn stem en ziet de slinger. Alleen mijn stem en de slinger. De rest verdwijnt.' Het is een van de weinige waarheidsgetrouwe momenten in het achtdelige misdaaddrama Freud.

De Duits arts Sigmund Freud was de grondlegger van de psycho-analyse, maar het drama is geenszins een autobiografische bewerking van zijn leven. In de versie van de bekroonde filmmaker Marvin Kren is hij eerder een aan cocaïne verslaafde Weense Sherlock Holmes.

Het begint vrij onschuldig. De jonge arts Sigmund (Robert Finster) oefent zijn hypnose-routine op zijn huishoudster, Lenore (Brigitte Kern). Hij wordt door de buitenwereld gezien als een charlatan en hij wil zijn waarde bewijzen; en dan vooral voor zijn verloofde Martha (Mercedes Müller), wier moeder zijn medische praktijken afkeurt. Wanneer er een verminkte prostituee bij hem op zijn bureau belandt, gebracht door detectives Kiss (Georg Friedrich) en Poschacher (Christoph F. Krutzler), raakt zijn leven in een stroomversnelling. Tegelijkertijd is Clara (Zuzana Zvonícková), de jongere zus van zijn collega Leopold (Lukas Thomas Watzl), vermist. En de Hongaarse occultisten Sophia en Viktor von Szápáry (Anja Kling en Philipp Hochmair) misbruiken de jonge Fleur (Ella Rumpf), begiftigd met mysterieuze demonische krachten om mensen te hypnotiseren en aan te zetten tot misdaad. Freud krijgt de kans om te bewijzen dat zijn idee van het onderbewuste enige meerwaarde heeft. Maar al snel raakt hij verstrikt in een samenzwering die de unie tussen Oostenrijk en Hongarije dreigt te vernietigen.

In de kern is Freud geen vernieuwende, fantasievolle herziening van bekende fictieve historische verhalen - zie bijvoorbeeld Penny Dreadful en de film Pride and Prejudice and Zombies - en de serie leunt dan ook volledig op het absurde. Hier is Sigmund geobsedeerd door zijn werk, geil, en afhankelijk van de beste narcotica van de late 19e eeuw. Kren toont de ethisch grijze karakters in een wereld waar niemand zonder zonden is.

De eerste twee afleveringen hebben tijd nodig om op gang te komen en tonen vrij veel expositie, maar bij de derde aflevering komt de vaart erin en toont het de steeds veranderende conflicten van de personages. Sigmund worstelt om geaccepteerd te worden door een medische gemeenschap die overtuigd is dat psychiatrie meer gaat om fysieke hersengezondheid dan om mentale gezondheid. En daarnaast raakt hij verwikkeld in de onderbuik van de aristocratie van Wenen.

Freud weet te boeien door het verwarrende uitgangspunt. Het is geen biografisch verhaal of zelfs maar historische fictie. Het is fantasievolle en bloederige chaos.