Freaks – You’re One Of Us: onuitputtelijke innerlijke kracht

Een enorm gat in een betonnen muur. Een middelbare school volledig in puin. Verscholen in een verlaten klaslokaal luistert een jong meisje huilend naar muziek op haar koptelefoon. Normaal zijn. Wat houdt het eigenlijk in? En wat is dan abnormaal? In de Duitse superheldenfilm Freaks - You’re One of Us (originele titel: Freaks: Du bist eine von uns) wordt de (super)menselijkheid onder de loep genomen.

De hardwerkende Wendy (Cornelia Gröschel) leidt een sober leven met haar gezin en is onder behandeling bij een psychiater. Het is een enigszins voortslepend, kleinburgerlijk bestaan, totdat ze erachter komt dat ze eigenlijk buitengewoon is. Na haar werk komt ze bij het benzinestation de ‘dakloze’ man Marek (Wotan Wilke Möhring) tegen die plotseling opmerkt: ‘Je bent één van ons.’ Hij drukt haar op het hart om te stoppen met het slikken van haar kleine blauwe pillen. Pas dan zal ze ontdekken wie ze daadwerkelijk is.

Nadat ze met haar medicatie gestopt is, duurt het niet lang totdat de verborgen krachten naar de oppervlakte komen. Wendy kan namelijk metaal verbuigen, mensen in de lucht verplaatsen, en meer. Natuurlijk is ze geen uitzondering, er zijn vele anderen die verborgen krachten hebben. Ook haar collega Elmar (Tim Oliver Schultz) heeft verborgen, elektrische krachten.

Toch is niets wat het lijkt. De onderliggende boodschap is dat het hier niet zozeer om superhelden gaat, maar om mensen die in de samenleving als ongeschikt worden beschouwd. De medicijnen die Wendy, Marek en Elmar ontvangen hebben hun ware zelf onderdrukt en zo worden ze gedwongen om in het keurslijf van de maatschappij te passen. Het trio onderneemt gezamenlijk een zoektocht om gelijkgestemden te bevrijden die in een faciliteit gevangenzitten. Het lijkt of ze worden beschermd, maar het is eerder ter bescherming van de normale meerderheid van de wereld.

Scenarioschrijver Marc O. Seng poogt om geen standaard superheldenfilm te creëren die zich richt op de dichotomie tussen goed en kwaad. Maar hoewel de start van het verhaal overtuigt, zwalkt het scenario in de tweede en derde akte van de film - en eindigt het met een ongeïnspireerde en haastig weergegeven ontknoping. De toon van het script heeft moeite om de juiste balans te vinden tussen satire en ernst, wat versterkt wordt door het eenvoudige plot en de niet nader uitgewerkte personages. Het acteerspel van Gröschel is solide, als jonge vrouw die is murw geslagen door het leven.

Het is een film over mensen die worstelen om te overleven in een ‘normale’ wereld, maar het eindresultaat is een dertien-in-een-dozijn-superheldenfilm over doorsnee burgers met bovennatuurlijke krachten. Jammer.