Framing Britney Spears: absurd en opzienbarend

Foto credit: New York Times / FX Networks

De documentaire Framing Britney Spears doet veel stof opwaaien op sociale media. De door de New York Times geproduceerde film over de absurde situatie waarin popster Britney Spears verkeert verdient dan ook het predicaat opzienbarend. Zijdelings zullen veel kijkers hebben meegekregen dat Spears’ vader Jamie al jaren de legale voogdij heeft over zijn dochter, nadat ze ten overstaan van de paparazzi haar hoofd kaalschoor. Zij doet het werk, hij vangt de centen. Filmmaker Samantha Stark toont aan de hand van een reeks interviews hoe een puissant rijke beroemdheid in gevangenschap leeft, op instigatie van haar vader, die van meet af aan vooral oog heeft voor ‘de financiën’.

Intussen is er al enige tijd een ‘Free Britney’-beweging actief. Want legale voogdij wordt in de Verenigde Staten vooral toegepast bij dementerende ouderen; niet bij succesvolle artiesten die af en toe een mentale inzinking beleven. En dat Spears soms lijdt onder haar beroemdheid staat buiten kijf, getuige kolderieke beelden uit talkshows die Stark oprakelt. Zoals de ontmoeting die Spears op Nederlandse televisie had met Ivo Niehe, die haar vroeg naar de echtheid van haar boezem. Je vraagt je af: wie stelt zo’n seksistische vraag? Beter nog: wie stelt zo’n seksistische vraag aan een minderjarige vrouw?

Maar misogynie loopt als een rode draad door Framing Britney Spears. Want om framen draait het natuurlijk: onze perceptie van Britney Spears, vormgegeven door de media. Mannen komen, lijkt de boodschap, overal mee weg, inclusief Jamie, die as we speak nog steeds de controle heeft over zijn dochter. Framing Britney Spears geeft in dat opzicht stof tot nadenken. Hoewel de film bijdraagt aan het beeld dat we hebben van Spears, door de akelige episoden uit haar leven nog eens te tonen. Dat had Stark zonder meer achterwege kunnen laten. Het punt dat ze maakt was er niet minder sterk om geweest.