Filmtips: Sleepy Hollow, Mean Girls en Indiana Jones and the Temple of Doom

Mean Girls (2002)
Acteurs: Lindsay Lohan, Rachel McAdams, Amanda Seyfried
Regie: Mark Waters

Direct na Freaky Friday herenigde Lindsay Lohan, voorheen vooral bekend van haar rol in The Parent Trap en nog niet vanwege het tumult in haar privéleven, opnieuw met regisseur Mark Waters, en opnieuw met succes: Mean Girls is, mede dankzij het verfrissend slimme script van Tina Fey (SNL), een niet meer uit de popcultuur weg te denken fenomeen geworden. Lohan speelt de 16-jarige Cady, die na haar hele leven in Afrika gewoond te hebben in Amerika kennismaakt met de jungle die middelbare school heet, waar de geslepen Regina (Rachel McAdams) bovenaan de voedselketen staat. Beide actrices zouden naar eigen zeggen nog graag ooit een vervolg maken, maar alleen als Fey (die de tv-sequel uit 2011 liet schieten) opnieuw betrokken wordt.

Sleepy Hollow (1999)
Acteurs: Johnny Depp, Christina Ricci, Michael Gambon
Regie: Tim Burton

Uiterst curieuze hervertelling van The Legend of Sleepy Hollow met Johnny Depp als Ichabod Crane. In deze versie is Crane een ietwat excentrieke detective/wetenschapper, die te horen krijgt dat de lugubere onthoofdingen in Sleepy Hollow het werk zijn van de ruiter zonder hoofd (met hoofd onthuld als een grommende Christopher Walken met vlijmscherpe tanden). De film is een erg losse adaptatie van het originele verhaal van Washington Irving en kan het best bekeken worden als een soort geestige hommage aan de oude horrorfilms van Hammer (grauwe beelden waarin het rode bloed extra opvalt) uit de jaren zestig, waar regisseur Tim Burton een groot fan van is. Hij gaf ook rolletjes aan Hammer-veteranen Christopher Lee en Michael Gough.

Indiana Jones and the Temple of Doom (1984)
Acteurs: Harrison Ford, Kate Capshaw, Amrish Puri
Regie: Steven Spielberg

Een vrouwelijke hoofdpersoon die niets anders doet dan klagen, kinderen die het erg zwaar te verduren hebben, en een hart dat letterlijk uit iemands lijf getrokken wordt: je kan duidelijk merken dat George Lucas tijdens het bedenken van Temple of Doom verwikkeld was in een hevige echtscheiding. De duistere opvolger van Raiders of the Lost Ark (ook op Netflix) werd daardoor, zeker in het pre-Crystal Skull tijdperk, gezien als de zwakke schakel in de Indiana Jones-serie, maar daarmee doe je de film eigenlijk tekort: er is weinig ruimte voor adempauzes en de actiescènes (de mijnkarretjes, de hangbrug) behoren tot de beste uit de reeks. Alleen moet je dan wel de Indiase stereotypen en het constante geschreeuw van Kate Capshaw door de vingers zien.