Family Reunion S01E01: intergenerationele sitcom is matig

In de jaren negentig keken miljoenen kijkers wekelijks naar traditionele familiesitcoms om de perikelen te volgen van samengestelde gezinnen, in bijvoorbeeld Full House of Family Matters. In de afgelopen jaren zijn er meer sociaal bewuste sitcoms ontwikkeld, die doorspekt waren met kritisch commentaar vanuit de Aziatische, Latijns-Amerikaanse en zwarte gemeenschappen, zie Fresh Off the Boat, One Day at a Time , en Black-ish. De Netflix-sitcom Family Reunion keert terug naar de roots van een traditionele familiesitcom.

Herkenbare problemen, naïeve kinderen en koppige ouders. Family Reunion speelt in op het cliché van een disfunctioneel traditioneel gezin dat van elkaar houdt. Centraal staat de Afro-Amerikaanse familie McKellan. Het grote gezin verhuist van Seattle naar een kleine stad in Columbus, Georgia. Moz (Anthony Alabi) is een professionele voetballer die zijn carrière wil afsluiten en wil genieten van een rustig leven op het platteland met zijn vrouw Cocoa (Tia Mowry-Hardrict) en hun vier kinderen: Jade (Talia Jackson), Shaka (Isaiah Russell-Bailey), Mazzi (Cameron K. Wright) en Ami (Jordyn Raya James). Terwijl ze zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving wonen ze (tijdelijk) bij de ouders van Moz: M’Dear (Loretta Devine) en Opa (Richard Roundtree, de orginele acteur in Shaft ).

Maker Meg Deloatch (ze schreef als scenarist scripts voor onder meer Family Matters, Malcom & Eddie en Fuller House ) grijpt terug naar het format van de multicamera familiesitcom uit de jaren negentig. Hierdoor is het script doorspekt met vertrouwde karakters (de rustige vader, de vlotte moeder, de rebellerende dochter, en ga zo maar door) en generatieconflicten. Het richt zich op de traditionele Afro-Amerikaanse cultuur in het zuiden, hoe de normen en waarden kunnen botsen met moderne opvoeding, en hoe kinderen zich loswrikken van hun wortels.

De serie speelt dus in op de stereotypen van de zwarte zuidelijke cultuur in de VS – van overvloedige traditionele gerechten tijdens het zondagse diner tot overweldigende kerkhoeden – maar het is zelden (sociaal) vernieuwend of gewaagd. De grappen zijn vaak voorspelbaar. Wanneer de kinderen na ruw spel enkele voorwerpen hebben gebroken geeft Cocoa aan: ‘Als bewuste ouders geloven we erin dat zelf straf kiezen meer betekent.’ ‘Wij zijn modern’, vult Moz aan, waarop M’Dear sneert: ‘En de gevangenissen zitten vol met moderne kinderen die nooit straf krijgen.’ Tsja.

Het is geen serie die middels scherp commentaar actuele thema’s wil aansnijden. Waar Black-ish op een goede manier weet om te gaan met thema’s binnen de zwarte cultuur, gaat het hier om een zwaar verwaterde versie met makkelijke grappen die niets toevoegen. Family Reunion benadrukt vooral de waarden van de kerk en het gezin, en het nut van meer gemeenschapsgerichte wijken en een familie vangnet.

Family Reunion kiest voor het platgetreden pad van de familiesitcom, en weet maar een enkele keer de lachspieren te raken.