Een ode aan The 100

Op Netflix staan nu vijf complete seizoenen en morgen gaat daar ook het zesde seizoen van start. Volgens de maker van de serie, Jason Rothenberg, zijn de eerste afleveringen van The 100 achteraf bezien eigenlijk de slechtste. Maar aangezien de hoofdrolspelers en hun situatie hierin worden geïntroduceerd, is het onmogelijk ze over te slaan.

Zo erg zijn ze trouwens niet, maar je wordt wel op het verkeerde been gezet. In die eerste twee zien we hoe een groep van honderd kinderen en adolescenten op de planeet aarde worden gedropt uit het ruimtestation dat al 97 jaar rond de aarde draait en waarin wat over is van de mensheid ongeduldig afwacht tot de stralingsniveaus op de planeet genoeg zijn gedaald om terug te keren. Want The 100 is een zogenaamde post-apocalyptische serie, waarin de aarde onbewoonbaar werd na een atoomoorlog. Hoe onbewoonbaar is onbekend en daarom worden de kinderen gedropt, om te kijken of ze het redden. Dat is onmenselijk, maar we leren al snel dat de toestand aan boord van het haperende ruimtestation, waar de hoeveelheid zuurstof niet meer toereikend is, in veel opzichten nog erger is.

Op aarde blijkt het inmiddels juist redelijk paradijselijk te zijn, maar dat kunnen de kinderen niet melden wegens een beschadigd communicatie-systeem. Je moet in de serie wel een aantal van zulke, soms redelijk ongeloofwaardige, technologische obstakels voor lief nemen die geheel ten dienste staan van de plot. The 100 lijkt in de eerste afleveringen zoals gezegd nog niet erg op de soms inktzwarte serie die het in de loop van het eerste seizoen wordt. Aanvankelijk lijkt het een soort tienerromance – al snel staan onder de honderd een paar leiders (m/v) op en die zijn allemaal heel aantrekkelijk en binnen de kortste keren aan het flirten – maar als in een latere aflevering in seizoen 1 een kind van 12 jaar zelfmoord pleegt en onder de 100 steeds meer dooien vallen, vergeet je de relatieve gezelligheid van die eerste twee snel.

In wat volgt moeten deze jonge mensen – over het algemeen onder de twintig – de meest afschuwelijke beslissingen over leven en dood nemen op een aarde die na een nucleaire oorlog wordt bevolkt door henzelf én een serie rivaliserende clans van de mensen die 97 jaar geleden op de planeet achterbleven. Die laatsten zijn via diverse overlevings-strategieën – zoals beenmerg oogsten van gevangenen of in een berg gaan wonen – uitgegroeid tot een soms overweldigend aantal rivaliserende clans en facties; het lijkt Game of Thrones wel soms, maar dan zonder de draken. The 100 is nadrukkelijk sciencefiction en doet ook vaak denken aan Battlestar Galactica (een deel van de volwassen acteurs overlapt) maar dan met jongeren. Maar het zijn de morele keuzes en sociale aspecten die The 100 uitzonderlijk maken. De twee jonge vrouwelijke leiders die uit de honderd kinderen komen bovendrijven, moeten gruwelijke keuzes maken over de hoofden van hun medemensen heen, die met bosjes sterven, en ze zijn bi-seksueel en lesbisch zonder dat daar erg de nadruk op wordt gelegd.

Als aan het eind van het eerste seizoen de volwassenen uit het ruimteschip ook afdalen naar aarde, hebben die inmiddels weinig meer in te brengen en draait het allemaal om de jongeren. Bijzonder modern allemaal, bijzonder ingewikkeld soms maar uiteindelijk is The 100, na die twee wat a-typische start-afleveringen, vooral bijzonder boeiend, als je de soms onthutsende zwartheid aankunt tenminste.