Desperados: clichématig scenario

Het leven is voor dertiger Wesley (Nasim Pedrad, bekend van Saturday Night Live) een flinke beproeving. Het lukt haar maar niet om een fijne baan te vinden, en de ware jacob heeft ze ook nog niet ontmoet. Misschien ligt het wel aan haar persoonlijkheid? Stoot haar passief-agressieve cynisme mannen af? Het lijkt er wel op, want Wesleys date met Sean (Lamorne Morris) is maar van korte duur. Hij vindt het maar niets dat ze begint te raaskallen over het huwelijk en kinderen krijgen. Op straat ontmoet Wesley vervolgens na een ongelukkige samenkomst van omstandigheden de perfecte man: sportagent Jared (Robbie Amell).

Jared weet natuurlijk niet dat Wesley een nogal misantropische blik op de wereld heeft. Zodoende gaat ze veinzen een gelukkig en euforisch mens te zijn. En ze praat Jared ook voortdurend naar de mond, in de hoop dat hij een relatie wel ziet zitten. Maar als hij haar ineens vijf dagen negeert, dan is het hommeles. In een vlaag van verstandsverbijstering stuurt Wesley, gesouffleerd door haar trouwe vriendinnen Brooke (Anna Camp) en Kaylie (Sarah Burns), een bijzonder lelijke e-mail naar haar lover. Wat blijkt? Hij heeft niet gereageerd op appjes omdat hij in Mexico in een coma lag na een ernstig auto-ongeluk.

Wesley en haar entourage stappen vervolgens lukraak in het vliegtuig naar de zon om op tijd de e-mail op Jareds laptop te kunnen wissen. Het is een flauwe, onzinnige premisse: wie zegt dat Jared vanuit zijn ziekenhuisbed het bericht al niet heeft gezien? Maar Wesley hoopt hartgrondig dat hij haar ware aard niet ziet, terwijl ze eenmaal gearriveerd in Mexico ook nog eens stuit op Sean. Natuurlijk weet je vanaf de eerste akte dat ze met hem, en niet met Jared, iets gaat krijgen. Dat oppervlakkige relaties niet bestendig zijn en dat partners best kritisch naar elkaar mogen zijn in een relatie.

Het zijn stuk voor stuk clichés. Evenals Wesleys streven naar huisje, boompje, beestje. Feministen zouden wellicht zeggen: een man heb je helemaal niet nodig om gelukkig te zijn. In dat opzicht is het door Ellen Rapoport geschreven scenario ietwat achterhaald. Met weinig doeltreffende grappen over dertigers die dildo’s in hun reisbagage stoppen. En met hiaten – verhaalwendingen die nergens op slaan – die je maar voor lief moet nemen. Boven alles is het acteerwerk van Burns en Camp buitengewoon kazig. Bijna alsof je naar een kindertoneelstuk zit te kijken. Hier had regisseur LP kritischer moeten handelen.

Het is jammer dat de filmcarrière van Nasim Pedrad, destijds toch een grote komiek bij Saturday Night Live, nog niet helemaal van de grond komt. Want dat is voor veel alumni van SNL toch wel het ultieme doel: succes in speelfilms. Zie Kristen Wiig en Andy Samberg. De laatstgenoemde heeft het even geprobeerd, maar speelt nu al jaren op safe in Brooklyn Nine-Nine en Wiig heeft ook al een tijdje geen hoofdrol gespeeld. Het leven na SNL is wat dat betreft soms een ferme uitdaging. Dat zal ook Pedrad hebben gemerkt.