Cuties (Mignonnes): fijne regie

Ineens stond Cuties (Mignonnes) recentelijk volop in de aandacht. Dat lag aan de marketingcampagne van Netflix, die de film – over een groep pre-tieners die een dansgroep opricht – op nogal opmerkelijke wijze in de markt zette. Met een poster waarop de kinderen – want het zijn gewoon kinderen – in nietsverhullende outfits worden getoond. Critici wezen de streamingdienst erop dat dit precies is waar de film over gaat: de seksualisering van jonge meisjes. De poster insinueerde in hun ogen de perverse gedachte dat je de film moet gaan zien omdat jonge meisjes zich gedragen als meerderjarige vrouwen. Waar de film juist de boodschap ventileert dat meisjes gewoon meisjes moeten kunnen zijn, zonder de door de maatschappij opgelegde druk. (Die is dus precies omgekeerd.)

Maar daarvoor laat filmmaker Maïmouna Doucouré in haar op Sundance bekroonde speelfilmdebuut haar piepjonge personages wel de choreografische grenzen van hun lichaam ontdekken. Met in het centrum van de film de Senegalees-Franse Amy  (Fathia Youssouf), die opgroeit in een streng islamitisch gezin in Noord-Parijs. Waar alles draait om het bedwingen van je zonden. In het appartementencomplex stuit ze op een dag in de wasserette op de wild zwierende Angelica (Medina El Aidi). Amy’s leeftijdgenoot draagt korte topjes en lijkt niet te kampen met een keur aan leefregels. Dat de rest van de film in het teken staat van het feit dat Amy een danseres wil worden en zich in de kijker wil spelen, komt niet als een verrassing.

Wat volgt is een clash tussen jong en ouder. Want de meiden zijn gewoon te jong om te doen wat ze doen, en dat leidt tot nare consequenties en aanvaringen met hun oudere dansende lotgenoten. Maar ook een clash tussen het leven wat Amy wil leiden en de levensstijl die haar ouders (haar vader staat op het punt om zijn tweede vrouw in hun appartement te laten intrekken) van haar verlangen. En dan is er de rol van sociale media, die fungeert als een soort van wildvuur waardoor jongelingen vandaag de dag zich niet eens een fout kunnen permitteren. Maar Instagram en Snapchat kunnen je ook beroemd maken, als je je lijf op de juiste manier voor de camera beweegt. Hoewel het maar de vraag is – lijkt de film te stellen – of dat zaligmakend is.

Eigenlijk zijn alle conclusies die de film uiteindelijk trekt tamelijk cliché. Waar Doucouré vooral lof voor verdient is de wijze waarop ze de meiden regisseert, waarop ze hun vertrouwen heeft weten te winnen. Daar won ze dan ook de regieaward voor op Sundance. Maar Cuties is evenwel niet meer dan een aardige coming of age-film.