Cuckoo S04: flauw en stuitend

Hoe maak je het onderwerp transgender bespreekbaar in een sitcom? De showrunners van Cuckoo, Robin French en Kieron Quirke, wagen zich hieraan in het vierde seizoen. Syd, de baby van Ken ( Greg Davies ) en Lorna (Helen Baxendale), is intussen alweer iets ouder, en kan naar de crèche. Onderwijl gaat het gerucht dat het jongetje – dat zich weleens verkleed als meisje – mogelijk transgender is. De uitbaatster van de meest ideale kinderopvang in de buurt krijgt lucht van dit gerucht, dat ze meteen omarmt wanneer Ken en Lorna even bij haar komen buurten. De twee bezoekende ouders praten de leidster vervolgens naar de mond.

De hele premisse is natuurlijk een beetje ridicuul, en dat hoort bij komedie. Ware het niet dat de bovengenoemde medewerkster van de kinderopvang ook wordt neergezet als politiek correcte vegan. Waarmee de indruk wordt gewekt dat het niet eten van vlees, en het aanvaarden van verschillende seksualiteiten allemaal onderdeel is van een groot complot. Dit zeggen de makers niet expliciet, maar zo krampachtig wordt het wel gebracht. Mede hierdoor, dankzij dit soort zijwegen in het verhaal, is het vierde seizoen van Cuckoo niet alleen flauw maar ook stuitend. De puberale afgescheurde broek-grappen die ter compensatie lijken te worden opgevoerd versterken dit beeld.

Naarmate de jaren vorderen is Cuckoo qua humor steeds meer op The Inbetweeners gaan lijken, zo’n infantiele Britse coming of age-serie. Ja, dat volwassenen zich soms gedragen als kinderen staat buiten kijf en maakt humoristisch werk soms ook zo aanlokkelijk. Vanaf de komst van Taylor Lautner als Dale (in zekere zin verving hij komiek Andy Samberg) in het tweede seizoen, heeft Cuckoo daarentegen al aan cachet ingeleverd. Dale gedraagt zich voortdurend naïef en schiet als een puberale sloopkogel door menig scène. In het vierde seizoen heeft hij met collega-proleet Steve (Kenneth Collard) het dromerige idee opgevat om een cocktailbar te openen.

Ook de andere personages ontplooien argeloze ambities: Rachel wil een kind, en Ken wil zijn baan – hij is tijdelijk geschorst vanwege een akkefietje tijdens een gala – als strafpleiter terug. Veel hilarische taferelen leveren deze wensen overigens niet op. Eerder nodeloze, plaatsvervangende schaamte, zoals wanneer Lorna zich afvraagt of Syds taartje tijdens zijn verjaardagsfeestje, wel ‘genderfluïde genoeg’ oogt. Je zal maar genderfluïde zijn, en zo’n scène voorbij zien komen op televisie.