Column: voor kinderen werkt het algoritme van Netflix (wel) uitstekend

Foto credits: Netflix

Bij televisiezenders en streamingplatforms is de leeftijdscategorie van 18 tot 40 jaar traditiegetrouw het belangrijkst. Deze kijkers kunnen namelijk meegroeien met een aanbieder. Logisch: wie een 18-jarige inpalmt kan daar járen van profiteren. En kijkers van 18+ mogen alles zien, hebben geen restricties. Maar aan televisiekijken an sich kan je niet jong genoeg beginnen. Ook mijn kinderen zitten regelmatig gebiologeerd te staren naar allerhande animatieseries. Netflix is bij ons thuis, ik heb drie dochters (2, 3 en 5), de belangrijkste partij. Waarom? Ten eerste vanwege het ruime aanbod. Maar er zijn ook praktische argumenten: Disney+ doet het niet op onze ‘Smart’-tv.

Via een zogeheten ‘kids-account’ krijgen mijn dochters toegang tot een wereld aan serietitels. Hoe kunnen zij door de bomen het bos zien? Welnu, daar komen ze vrij snel achter. Het algoritme van Netflix, dat regelmatig wordt beschimpt, werkt soms namelijk gewoon uitstekend. Zo is onze middelste dochter Dolores een groot liefhebber van De Octonauten : een Britse reeks die jonge kijkers probeert op speelse wijze de wereld uit te leggen. Kortom, intellectueel iets uitdagender dan de gemiddelde kinderserie. Het profiel past zich vervolgens aan, aan deze voorkeur, en biedt soortgelijke televisie aan.

Netflix weet in die zin de nog jongere kijker ook (al) voor zich te winnen. Het streamingplatform gaat echter nog een stap verder: zo’n twee weken geleden ontving ik een kleurplaat van The Larva Island Movie (2020) in mijn mailbox, samen met een samenvatting van waar m’n kids bij Netflix graag naar kijken. Eerst dacht ik: wat is dit? Stiekem vond ik het evenwel intrigerend om te zien wat nu de populairste titels zijn; dat is informatie waar je als opportunistische ouder echt iets mee kan. Die kleurplaat wuifde ik aanvankelijk weg. Totdat we een paar dagen later aan tafel zaten en ik aan Dolores vroeg: ‘Wil je dat ik die uitprint?’

Natúúrlijk wilde ze dat. Evenals haar zusjes. Je kan een kind euforisch maken met zoiets simpels, zoveel is duidelijk. Ik was naïef. Hoe dan ook was het een briljante zet van Netflix. Hun titels zijn niet alleen bij hun in de catalogus vindbaar, maar ook fysiek, in de vorm van een zwart-wit-tekening. Ere wie ere toekomt, dit is crossover in optima forma. Dit alles deed me denken aan hoe dat bij supermarkten gaat; hoe zoete kinderproducten altijd op ooghoogte van de jongere klanten worden geplaatst. Voor je het weet trekken ze aan je arm met een offer you can’t refuse.

Maar terug naar het algoritme. Wij geven onze oudste dochter de vrijheid om op het kids-account soms zelf iets uit te kiezen. Vorige week kreeg ik een e-mail met een kijktip: Santiago of the Seas (2020). Vrijdag zette ik een aflevering op voor m’n oudste dochter. Ze vond het meteen leuk. Zondag was ze opnieuw even televisie aan het kijken naar, jawel, Santiago of the Seas. Zo hard gaat dat. Voor je het weet verworden je kinderen tot starende zombies (het is uiteraard niet de bedoeling dat ze de ganse dag achter de televisie zitten).

Niettemin valt te benieuwen wat er straks gebeurt als Netflix het algoritme voor de volwassen kijker ook op dit niveau krijgt. Dan hoef je als kijker nergens meer over na te denken. Dat is letterlijk hersenloos vermaak.