Column: Hello Wisconsin!

Foto credits: Patrick Wymore / Netflix

Ik ben toch altijd wat terughoudend waar het gaat om het terugkijken van series en films waar mijn jongere ik gek op was. Niet alleen hebben niet alle titels de tand des tijds even goed doorstaan (denk aan ‘Fat Monica’ in Friends , of het Barney-personage in How I Met Your Mother ), maar ook mijn eigen smaak is veranderd.

Zo zie ik mezelf nog niet zo snel opnieuw That ‘70s Show  bekijken – als je het uberhaupt in Nederland al ergens on demand zou kunnen zien. Zelfs zonder de vervelende bijsmaak van acteur Danny Masterson (Steven Hyde) – die binnenkort voor de tweede keer de rechtbank in moet om zich te verdedigen tegen drie beschuldigingen van verkrachting – betwijfel ik of de ruim twintig jaar oudere ik de serie over de zes blowende tieners Eric (Topher Grace), Donna (Laura Prepon), Jackie (Mila Kunis), Michael (Ashton Kutcher), Fez (Wilmer Valderrama) en Hyde (Masterson) nu nog steeds even hilarisch zal vinden.

Toch was het niet puur uit professionele interesse dat ik vorige week bij Netflix aan het vervolg That ‘90s Show  begon, waarin dit keer Eric en Donna’s vijftienjarige dochter Leia (Callie Haverda) met een groep kersverse vrienden, en een zak twintig jaar oude wiet, in de ruim opgezette kelder van haar grootouders Red (Kurtwood Smith) en Kitty (Debra Jo Rupp) in Point Place, Wisconsin belandt. Ik voel sowieso wel een bepaalde morbide nieuwsgierigheid wanneer een succesvolle serie jaren later opnieuw wordt opgestart. Want gaan de makers soepel mee met de tijd, of hebben ze juist niets geleerd? Zo is How I Met Your Father  een stuk minder seksistisch en meer divers dan How I Met Your Mother  en is And Just Like That… op bepaalde vlakken juist nog steeds even traag van begrip als Sex and the City. Tel daar de jaren-negentig-nostalgie bij op – ik was zelf in 1995 niet zo gek veel jonger dan Leia – en de verleiding was te groot om te weerstaan.

Maar de flinke teug nostalgie en de kans om een deel van de originele posse nog even terug te zien – al mag het flitsbezoek van Kutcher en Kunis eigenlijk niet eens een cameo heten – was niet de belangrijkste reden dat ik vervolgens toch in sneltreinvaart door de tien afleveringen raasde. Dat kwam toch echt door de personages zelf.

Debra Jo Rupp krijgt als Kitty eindelijk kans om te stralen en zelfs brompot Red is met de jaren milder geworden. Maar ook de jongeren zijn eigenlijk lieverdjes, zelfs al roken ze wiet en zijn sommige al seksueel actief (Red en Kitty kunnen er overigens zelf ook nog wat van). Leia is een sympathieke stuntelaar, een nauwe geestverwant van Mayim Bialik in Blossom. Jay (Mace Coronel), haar gedoodverfde liefdesinteresse, mag dan op het eerste gezicht wel net zo’n leeghoofdige playboy als zijn vader Michael (Kutcher) lijken, maar toont al snel veel meer zachtaardigheid en empathie dan zijn vader – en zijn moeder Jackie (Kunis) – ooit in acht seizoenen That ‘70s Show hebben geëtaleerd.

De serie toont een jaren 90 waarin iedereen toch eigenlijk wel het beste met elkaar voorheeft, blowen niet automatisch het einde van je leven betekent, en zelf 70plussers nog een gezonde seksdrive hebben.

Ik durf het haast niet te zeggen, maar: That ‘90s Show  smaakt naar meer.