Column: God save the Queen

Foto credit: Getty Images

Ik benijdde Huw Edwards - nieuwslezer bij BBC One - zijn werk niet, afgelopen donderdagmiddag 8 september. Kort nadat Buckingham Palace rond het middaguur (Engelse tijd) bekend had gemaakt dat artsen van koningin Elizabeth zich ‘zorgen’ maakten over haar gezondheid – een prachtig staaltje Brits eufemisme – schakelde BBC One over naar live reportage.

Wat ze toen natuurlijk nog niet konden weten, was dat het daarna nog zes uur zou duren voor de volgende officiële verklaring: het bericht dat koningin Elizabeth II die middag vredig was ingeslapen. Met als gevolg dat Edwards, en aangeschoven collega’s en experts, bijna zes uur lang live commentaar moest geven op beelden waar maar weinig nieuwswaardig commentaar op te geven was.

Zoals beelden van twee beveiligers in de miezerregen bij de toegangspoort bij Balmoral, de plek waar de koningin zich op dat moment bevond. Of langeafstandsopnames van een landingsbaan op het – al even druilerige – vliegveld van Aberdeen, waar toch elk moment een vliegtuig met leden van de koninklijke familie aan zou komen, die in allerijl naar Balmoral waren afgereisd. Net als de kijkers zelf zaten Edwards en kompanen krampachtig te turen naar de ietwat wazige beelden, om de identiteit van deze familieleden te ontwaren terwijl ze uit het vliegtuig stapten.

Bijna zes uur zendtijd moest worden gevuld met minimale informatie. De gasten permitteerden zich kleine speculaties. Welke van de zeven familieleden er in het vliegtuig zaten (het bleken er vier), of prins Harry samen met prins William was afgereisd (dat was hij niet), en over de conditie van de weg van Aberdeen naar Balmoral (de experts maakten zich geen zorgen). Al had Edwards direct zijn zwarte pak – en dito stropdas – aangetrokken en stonden er continu camera’s op de vlaggenstokken bij Balmoral en Buckingham Palace gericht, over het – hoogstwaarschijnlijk – aanstaande overlijden van de koningin werd niet gerept. Tot 18.30 uur (Engelse tijd), met het voorlezen van de officiële verklaring van Buckingham Palace.

Ook in de dagen erna hield de BBC de live reportage trouw in stand, of er op dat moment nu echt iets te rapporteren viel of niet. Sommige momenten bleken minder gedenkwaardig dan gedacht. Voor het luiden van de klokken (Westminster toch zeker 2 keer!) had ik niet per se hoeven afstemmen, maar de persoonlijke anekdote van voormalig premier Theresa May - over de keer dat ze een op de grond gevallen stuk kaas weer heimelijk terug op het bordje had proberen te leggen, om te ontdekken dat de koningin alles geïnteresseerd had gadegeslagen - had ik dan weer niet willen missen.

Dit alles bereikte zijn toppunt op zondag, waarin de zes uur durende tocht van de kist met daarin de koningin van Balmoral naar Edinburgh door de BBC haast integraal werd uitgezonden. Ook daar werd de zendtijd ingevuld met weetjes en observaties van variërende (nieuws)waarde. Wist jij dat de Schotse stad Dundee bekendstaat om zijn drie j’s (jam, jute en journalistiek)? Ik nu wel.

Voelde de live reportages bij tijden als kijken naar drogende verf? Jazeker. Maar het had ook iets geruststellends. De wetenschap dat, zelfs wanneer je niet keek, de BBC trouw zijn taak volbracht en alles voor ons vastlegde; standvastig, op gepaste afstand en zonder opsmuk. Een beetje zoals de koningin dat zelf meer dan zeventig jaar deed.