Bioscooppremière: Climax

De feiten waarop Climax - losjes - heet te zijn gebaseerd, hebben naar het schijnt echt plaatsgevonden. Maar dat doet er niet zoveel toe: de hoeveelheid drugs die zowel toen als nu in dit verhaal lijkt te zijn rondgepompt, maakt het onderscheid tussen fictie en realiteit misschien irrelevant. Die vage feiten: een groep dansers is in de jaren negentig op tournee in de VS en houdt in een afgelegen gebouw een feestje waarop een met LSD aangelengde vruchten-bowl wordt geserveerd. Ook aan het aanwezige kind, zo lijkt het. Wie er verantwoordelijk is voor deze cocktail wordt onderwerp van gewelddadige discussies wanneer de door de drugs gevoede paranoia uitbreekt als iedereen half gek wordt van het drankje, maar zeker is dat niemand anders dan de gifmenger weet dat de drank meer dan fruit en alcohol bevat. Men wordt ongeweten gedrogeerd.

Tijdens de roes die vervolgens van iedereen bezit neemt, danst men zich letterlijk een slag in de rondte en dat is door regisseur Gaspar Noé (van de goede maar vrijwel ondraaglijke verkrachtings-film Irréversible), zijn cameraman Benoît Debie (Spring Breakers) en choreografe Nina McNeely (Rihanna, Major Lazer) zo fantastisch in beeld gebracht dat je hen de slecht geslaagde poging om enig verhaal in deze waanzin te injecteren graag vergeeft. Dat verhaal is flinterdun: naarmate men harder gaat hallucineren vlammen oude conflicten op, worden er zwangere vrouwen geschopt, jochies onder stroom gezet en ostentatief gore verhalen over seks gedeclameerd. Het is allemaal vrij opzichtig bedoeld om de kijker te choqueren, maar het gaat uiteindelijk eigenlijk nergens over. Behalve over de dans: de zeer lange en talrijke scènes waarin de dansers - die je in de loop van de film leert (her)kennen - uitzinnig laten zien hoe goed ze zijn, zowel 'en groupe' als individueel, zijn adembenemend mooi. Mooi gefilmd ook: vaak vanuit vogelperspectief, soms vanaf de schouder en in de loop van de toenemende waanzin met schokkerige 'shaky cam'.

Noé is zo verstandig om de dans te mengen met veel visuele en verbale humor - de Duitse danseres die steeds op de achtergrond totaal stoned bevroren poses aanneemt is erg grappig. Tamelijk verrassend is de keuze om Sofia Boutella , verreweg de meest bekende actrice/danseres in de film, relatief weinig te laten dansen en de vloer te geven aan de veel minder bekende maar evenzeer getalenteerde andere dansers. Maar die keuze is terecht: naast onevenwichtig, oppervlakkig en gewild uitzinnig is Climax vooral een geslaagd visueel spektakel dat extreme bewondering voor alle dansers afdwingt. Door hun talent, beheersing en energie - plus de beukende soundtrack (Daft Punk, Aphex Twin) - hang je na afloop van dit anderhalf uur durende spektakel prettig uitgeput in de touwen.