Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths: ambitieus en overweldigend

Foto credits: SeoJu Park / Netflix / Limbo Films

Pretentieus en pompeus, zo betitelden sommige filmjournalisten Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths toen de speelfilm dit najaar in première ging op het filmfestival van Venetië. Die kwalificaties kloppen: de Mexicaanse filmmaker Alejandro G. Iñnaritu ( Babel , 2006; The Revenant, 2015) steekt zijn ambities om een soort hedendaagse semi-autobiografische hommage aan Fellini’s meesterwerk 8½ te maken niet onder stoelen of banken. Elke scène lijkt, al dan niet uit wanhoop, te roepen: ik ben een instant-klassieker. Maar is dat kwalijk? Niet per se. Soms moeten we artiesten die hun hoofd boven het maaiveld durven uit te steken eren.

Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths draait om documentairemaker Silverio Gama (een uitstekende rol van Daniel Giménez Cacho): een Mexicaan die met z’n gezin in Los Angeles woonachtig is. De camera volgt hem op de voet terwijl hij op het punt staat om een prestigieuze journalistieke prijs te winnen. Vooral valt op hoezeer Gama telkens, zoals tijdens een rit in de metro, lijkt te verdwijnen in zijn dromen. In zijn illusies. Ineens staat de metro vol water, een seconde later bevindt de artiest zich in een appartement. Maar, en dat is een dooddoener, dat is ook wat cinema is: een droommachine.

Je zou bijna kunnen zeggen dat Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths daarover gaat; dat als we niets meer hebben we altijd nog kunnen wegdromen; kunnen reflecteren op waar we op hopen of hoopten. Of misschien, zoals Cacho ook bezigt in de film, terugblikken op ons verleden. Dit alles klinkt erg esoterisch en dat is Iñnaritu’s laatste film zonder twijfel. Streberig, zo zou je Iñnaritu’s houding kunnen omschrijven: kijk mij, ik ben een kunstenaar. Dat is een kwaal waar de Franse filmmaker Robert Bresson ook min of meer aan leed. Dat leidde er niet toe dat zijn films er slecht van werden. En bij Iñnaritu is dat evenmin het geval.

Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths is een mooi voorbeeld van broeierige, lijzige, indringende cinema. Het visuele prevaleert vaak boven het tekstuele. De film is mooi, bevreemdend, en schitterend gefilmd door cameraman Darius Khondji ( Uncut Gems , 2019). De openingsscène is hiervan een mooi voorbeeld: een camera zweeft door een woestijn. Een silhouet van een man is zichtbaar. De mens teruggebracht tot zijn essentie, als een dolende ziel.