A quién te llevarías a una isla desierta?: intiem Spaans drama

‘Waar was je dan toen ik je zo nodig had?’ Het is een regel uit het nummer dat Marcos (Jaime Lorente, Elite en La Casa de Papel ), en zijn beste vriend luidkeels zongen toen ze voor het eerst op het dakterras stonden van het huis dat ze met elkaar zouden delen.

In A quién te llevarías a una isla desierta? (of: Who Would You Take to a Deserted Island?) volg je het verhaal van vier vrienden: de ballerina Marta (Maria Pedraza, eveneens uit Elite en La Casa de Papel), de aspirant-toneelschrijver Eze (Pol Monen, Amar), de worstelende actrice Celeste (Andrea Ros, Las leyes de la termodinámica ), en de coassistent Marcos. Samen hebben zij acht jaar in hun eigen wereld in Madrid samengewoond als huisgenoten. De vier staan nu op het punt om hun dromen na te jagen, en hun appartement vol herinneringen achter te laten.

‘Misschien is dat het probleem, Eze. Dat we denken dat we bijzonder zijn. En dat niemand de ballen heeft om ons te zeggen dat dat niet zo is’, schreeuwt Celeste. De frustratie van de jongere generatie sijpelt door het hele plot – net zoals de hitte die van het scherm afdruipt. Het is de laatste avond in het huis en daarom feesten de huisgenoten tot laat in de nacht, voordat ze de volgende dag afscheid nemen. Dan stelt Celeste de vraag: ‘Wie zou je meenemen naar een onbewoond eiland?’ Je voelt de drukkende waarheid in de kamer hangen, als een deken van onderdrukte geheimen om de karakters heen.

Regisseur Jota Linares bewerkte zijn gelijknamige toneelstuk in samenwerking met scenarist Paco Anaya. Het is een situationeel drama waarin de sfeer en de aanhoudende dialogen bijdragen aan het realisme van het verhaal. Je wordt in de eerste helft van de film de richting opgestuurd dat de personages moeite hebben om elkaar los te laten, dat ze allen een jongvolwassen midlifecrisis ervaren, en dat de mogelijkheden om hun carrières voort te zetten, hun onzekerheid vergroot. Tot het centrale moment de onderlinge verhoudingen overhoop gooit.

Het intieme drama en de generatiereflectie vloeien in de film niet altijd even soepel in elkaar over. Linares gebruikt handheldcamera’s zodat het merendeel van de scènes klein en vertrouwelijk is, en je de gevoelens van de personages echt kunt ervaren. Dit komt vooral goed naar voren bij de karakters van Marta en Marcos, die  meer aan de kijker bieden wanneer er stilte tussen hen opkomt. Hoewel Linares kiest voor een intieme benadering van de personages, merk je dat wanneer je eenmaal dichterbij bent gekomen, de huisgenoten uiteindelijk meer archetypen zijn dan volledig gedefinieerde mensen. Zo komt de emotionele vuistslag in de tweede akte nooit helemaal hard aan.

Marcos weet de tekst van zijn lievelingsnummer niet meer. Het is opmerkelijk omdat het nummer nu juist verbonden is met het heden. Vier mensen delen acht jaar lang lief en leed, en dat past voor sommigen in 20 dozen en 15 plastic tassen. In het snikhete Madrid speelt op een nacht een drama af, waar dromen botsen met de realiteit.