Yellow Rose: intieme en emotionele coming-of-age-indie

Foto credit: Sony / TNS

De Texaanse tiener Rose Garcia (Broadwayster Eva Noblezada) heeft een liefde voor countrymuziek en schrijft en speelt deze zelf ook. De film begint met Rose fietsend naar huis op een typisch Amerikaanse fiets met slingers aan haar stuur. Ze woont met haar moeder Priscilla (Princess Punzalan) in een kamer van een motel, waar haar moeder ook werkt. Ze herdenkt haar overleden tatay (vader), bidt voor het eten en luistert naar country-lp’s terwijl ze haar huiswerk maakt. In de spiegel maakt ze haar ogen groter (een onuitgesproken verwijzing naar de impact van anti-Aziatisch racisme) en werkt ze met cowboyhoed op aan haar lied dat begint met de tekst ‘ik pas er nooit bij’.

Met haar schoolvriend Elliot (Liam Booth) gaat ze stiekem naar Austin om naar een beroemde countrykroeg te gaan. Als ze terugkomen ziet ze haar moeder meegenomen worden door ICE. Haar leven verandert dan en daar. Ze moet naar haar tante, die ze nog nooit heeft ontmoet. Maar ze gaat ook daar weg, omdat de man van haar tante niet nog een kind wil. Rose besluit om haar eigen weg te vinden.

Jolene (Libby Villari; Boyhood, Friday Night Lights), de eigenaresse van de kroeg, neemt haar onder haar hoede. In de kroeg bouwt ze een band op met countryzanger Dale Watson (de artiest speelt zichzelf), die haar talent ziet en haar mentor wordt. Het schrijven van muziek is niet alleen een creatieve uitlaatklep voor Rose, maar ook een manier om de recente traumatische gebeurtenissen in haar leven te verwerken.

Hoewel de film al in 2019 in première ging op het Los Angeles Asian Pacific Film Festival, is het verhaal rondom de angst om uitgezet te worden en de representatie die het uitdraagt zeer actueel. Zo zijn er een tal van subtiele, maar vlijmscherpe, verwijzingen naar anti-Aziatisch racisme waar Rose mee te maken heeft (gehad). ‘Ik werd toen ik klein was verliefd op country. Ik deed mee aan een talentenjacht en toen begonnen ze me ‘Yellow Rose’ te noemen’, vertelt ze aan Watson, waarop hij antwoordt: ‘Dat is niet grappig.’

Paragas slaagt erin om een perfecte balans in beeld te brengen van het leven van een ongedocumenteerde tiener, de Amerikaanse droom en de impact van (de angst voor) uitzetting op een familie. Maar ook om op een indringende manier te laten zien, door middel van het personage van de moeder, hoe mensen en kinderen die opgepakt zijn door ICE worden behandeld. ‘Ze nemen alles af. We worden behandeld als criminelen. Ik heb niet eens een naam meer. Ik ben N-35.’

Bovenal laat het verhaal zien dat hoewel Rose zich soms 'een nummer uit de toon' voelt, de Verenigde Staten haar thuis is. Iets dat ook geldt voor de honderden andere kinderen en volwassenen die ongedocumenteerd opgroeien en leven in het land.