Worth: Michael Keaton als rigide strafpleiter

Foto credits: The Searchers

Na de aanslagen op 11 september 2001 is het aan advocaat Kenneth Feinberg (Michael Keaton) om met zijn team te bepalen hoeveel deze mensenlevens – in termen van uitkeringen voor de nabestaanden en diegenen die gewond zijn geraakt – waard zijn. Feinberg wordt door de Amerikaanse overheid ingehuurd om te voorkomen dat een grote groep belanghebbenden rechtszaken aan zal spannen tegen bijvoorbeeld de luchtvaartmaatschappijen met grote faillissementen en een economische crisis tot gevolg. Dus is het aan de berekende Feinberg – hij heeft al vaker met dit bijltje gehakt – en zijn veel sympathiekere souffleur Camille (Amy Ryan) om een groep getraumatiseerde Amerikanen tevreden te stellen.

Dat blijkt al snel onbegonnen werk. De formule die Feinberg heeft bekokstoofd om snel en effectief een vergoeding te kunnen berekenen sluit sommige slachtoffers uit. Zo worden homoseksuele relaties en onechtelijke kinderen niet volledig onderkend door Feinbergs propositie, waardoor sommige nabestaanden de uitkering dreigen mis te lopen. Daar moet dus een mouw aan worden gepast, vindt ook Charles Wolf (Stanley Tucci) al van meet af aan. Wolf – die zijn vrouw verloor bij de aanslagen - is aanvankelijk de luis in de pels van Feinberg en verzamelt een hoop medestanders, maar begint Feinberg later te steunen als de onwrikbare strafpleiter wrikbaar blijkt; ontvankelijk voor het idee om toch meer maatwerk te leveren bij het beoordelen van de dossiers.

Maar dan moet 80% van de nabestaanden en slachtoffers wél tekenen. En ook dat blijkt een flinke beproeving. Maar dat ze het deden, dat weten we, dat is deel van de geschiedenis. Worth gaat om de weg ernaartoe. De dilemma’s die getackeld moesten worden. En de film draait om een man met misschien een rigide werkwijze, die gaandeweg ontdooit, oog krijgt voor de mens achter het cijfer. Keaton acteert deze transitie met verve. Zeker gezien het feit dat hij het met droge materie moet doen. Het scenario van Max Borenstein – gebaseerd op het boek van de echte Feinberg - zit vol juridische termen en stoffig jargon.

Bovenal mag je je afvragen of Feinberg een biopic verdient en of filmmaker Sara Colangelo misschien beter de focus had kunnen verleggen naar de slachtoffers. Hoewel ze met Worth wel laat zien dat het niet de slachtoffers zijn, maar een club van advocaten en actuarissen, die bepalen hoeveel een mensenleven waard is. Dat blijft altijd een arbitraire en banale aangelegenheid, zoveel is duidelijk.