Working Moms S03E01: meer melodrama dan moederdrama

Na het eerste seizoen waarin Kate Foster (Catherine Reitman) en haar vriendinnen weer aan het werk gingen na hun zwangerschapsverlof, en een tweede seizoen waarin de baby’s een jaar oud werden, is Kate nu hoogzwanger; gelukkig werpt Anne (Dani Kind) zich op als steun en toeverlaat. Aan het einde van vorig seizoen bleek een zwangerschapstest positief, en het huwelijk van Kate en Nathan (Philip Sternberg) stond op losse schroeven. In het derde seizoen verhuist de ‘tijdelijk’ van haar eega gescheiden Kate naar een appartement, ze is nu officieel een ‘single, working mom’ – en ziet tijdens een scène in haar auto daar ook de positieve kanten van (lees: een gespierde, joggende man).

Nog steeds spelen dezelfde euvels een prangende rol: hoe scheid je werk en privé? Hoe laveer je op de werkvloer tussen seksistische opdrachtgevers en overvragende collega’s? Hoe bewijs je dat het moederschap prima samengaat met een ambitieuze carrière? Het zijn vragen die eerder al ten dele werden beantwoord, waardoor het derde seizoen, net als het tweede, aanvoelt als een nodeloze herhaling. Tekenend zijn ook komisch bedoelde scènes die futloos aanvoelen. Zoals wanneer Kate al kolvende een biertje drinkt, en haar typische sarcasme bezigt. Het idee is dat dit geestig is en banaal, ook vanwege het mechanische van het kolfapparaat, maar het choqueert niet meer.

Hetzelfde geldt voor het antwoord dat Kate tijdens een zwangerschapscursus geeft op de vraag van een vrouw die voor het eerst gaat bevallen. ‘Blijven mijn tepels normaal?’ Waarop Kate vliegensvlug inhaakt: ‘Echt niet, nee langer, groter en gevoeliger.’ En poepen tijdens de bevalling voelt alsof je een blok beton uit je anus moet duwen. Het zijn groteske bespiegelingen die eerdere seizoenen ook al domineerden, en die gewoonweg niet meer hetzelfde effect sorteren. Soms moet je, in het streven naar goede komedie, jezelf heruitvinden. En dat betekent meer dan – in de verhaallijn – wéér zwanger worden.

Boven alles begint het melodrama, het vreemdgaan en alle andere akelige perikelen, een vorm aan te nemen die niet zou misstaan in een gemiddelde telenovela. Het eerste seizoen was heerlijk quasi-realistisch, maar spijtig genoeg is het derde seizoen Workin’ Moms meer melodrama dan moederdrama.