Workin’ Moms S02E01-02: goede grappen; onuitstaanbare vrouwen

Nadat Kate (Catherine Reitman, tevens de showrunner) vorig seizoen abrupt een vergadering moest afbreken en het vliegtuig naar Toronto moest nemen om voor haar zieke zoontje te zorgen, leidt ze nu het als monotoon voorgespiegelde leven van een huismoeder. Ze zit in een door haar werkgever opgelegde tijdelijke werkpauze. De eerste aflevering begint traditiegetrouw in de therapiegroep van een kinderdagverblijf, waarin jonge moeders ervaringen met elkaar delen. Anne (Dani Kind) toont een doorsnede van een penis, en legt uit waar de chirurg een incisie maakt tijdens een sterilisatieprocedure – ze wil graag dat manlief Lionel (Ryan Belleville) deze operatie ondergaat.

Hierop stelt Kate dat ze dit bij alle nieuwgeboren mannen moeten doen. En dan krijgen ze hun vruchtbaarheid pas terug als ze hebben bewezen fatsoenlijk en eerbiedwaardig te zijn. Kate vraagt na de sessie of Anne ook zin heeft om, vergezeld door hun kinderen, te gaan rondhangen in een koffiezaak. Anne kan niet, waarop de camera de perikelen toont die Kate dagelijks meemaakt: zoonlief wil niet op papier tekenen, maar wel op de muur. Tijdens het douchen smijt hij speelgoed in het bad. Waarop Kates partner Nathan (Philip Sternburg) zijn eega tijdens het middaguur aantreft met een fles wijn. Net als vorig seizoen blijkt eens te meer dat Kate niet in de wieg is gelegd voor traditioneel ouderschap – een professionele carrière blijft lonken.

Voor de andere personages gaat ook niet alles zoals gewenst: Jenny (Jessalyn Wanlim) maakt privé en zakelijk een puinhoop van haar leven; Frankie (Juno Rinaldi) heeft seks met alle vrouwen in de kliniek waar ze tijdelijk verblijft. En per slot van rekening komt Kates vader (Dan Aykroyd) ook nog eens te overlijden. Op de betreffende dag had hij haar nog gebeld en haar voicemail ingesproken. Zijn laatste woorden? ‘Shit, ik ben nu in shit getrapt.’ Kate kan er in tegenstelling tot haar rouwende familieleden smakelijk om lachen.

Workin’ Moms draait net als vorig seizoen om twee zaken: om de gemankeerde maatschappelijke perceptie van de jonge moeder, die vooral door mannen in een bepaald stramien worden gedrukt, én om een groep geprivilegieerde vrouwen uit de Canadese bovenklasse, die kampen met uiteenlopende maar behapbare problemen. Reitman borduurt vrolijk verder op beide thema’s, maar hoewel de eerstgenoemde relevanter en belangwekkender is, ligt de nadruk in scènes vaak en tot ergernis aan toe op de tweede, met als gevolg dat die bevoorrechte vrouwen alleen maar onuitstaanbaarder lijken te worden. Of zoals een vrouw in de therapiegroep stelt: waar zeuren jullie toch om? Waar klagen jullie toch over?

Kate, Frankie, Jenny en Anne zijn nog steeds dezelfde excentrieke vrouwen als een seizoen eerder. Dat betekent dat er aan goede grappen geen gebrek is. Maar qua ontwikkeling van de plot is het tweede seizoen een opzichtige herhaling van zetten.