Workin’ Moms S01E01-03: uit het leven gegrepen humor

Drie onlangs bevallen vrouwen inspecteren gebiologeerd elkaars borsten. Eentje merkt op: ‘Ze hebben het vol gehouden, en zijn misschien een tikkeltje opgeblazen, maar laten we de handdoek nog niet in de ring gooien.’ Het gaat hier natuurlijk om de wijze waarop borsten een andere vorm krijgen na maanden van borstvoeding; hoe het moederschap ook fysiek een veeleisende aangelegenheid is. De camera rolt naar achteren, en toont dat het trio in een kring zit met hun baby’s, tijdens een vrouwenpraatgroep. De therapeut van dienst – zo’n pedant type die haar oren aanraakt als ze vraagt of je wel luistert - vraagt of ze ‘het even weg kunnen stoppen’.  

De scènes in Working’ Moms zijn uit het leven gegrepen. Catherine Reitman - ja, de zus van Jason en de dochter van Ivan – speelt hoofdpersoon Kate. De actrice en bedenker van de sitcom – die ze ook nog eens samen met haar echtgenoot Philip Sternberg, die tevens haar echtgenoot speelt, produceert – vertelde na de televisiepremière dat ook zij moeite had werk en ouder-zijn te combineren. Kate is een consultant bij een reclamebureau die na acht maanden zwangerschapsverlof weer terugkeert, en door haar bazen – veelal stoïcijnse mannen – meteen in het diepe wordt gegooid. Ook haar onlangs bevallen therapiegenoten ondergaan een soortgelijk lot.

Zo zien we Frankie (Juno Rinaldi) die ietsiepietsie last heeft van een postnatale depressie. Ook zij moet weer aan het werk als makelaar. Tijdens de sessie vertelt ze dat ze droomt van door een auto aangereden te worden. Ze wil niet dood, maar verlangt ernaar tien dagen hersendood te zijn. ‘Een hersendoodvakantie.’ Eenmaal aan het werk prijst ze de woningen die ze laat zien aan potentiële kopers op nogal kleurloze wijze aan. Psychiater Anne (Dani Kind) is na haar verlof direct weer zwanger, en realiseert zich dat de hele bups weer overnieuw begint. Ook Jenny (Jessalyn Wanlim) wil eigenlijk niet aan het werk, maar ze heeft het beloofd aan haar vriendje die ambities heeft om scenarioschrijver te worden.

Het is een grote stap, de terugkeer in de werkende wereld. Een stap die vooral belicht moet worden door vrouwen. Dat maakt het door vrouwen geschreven Workin’ Moms zo geloofwaardig, ondanks de karikaturen die de vier vrouwen eigenlijk zijn. We zien ze kolven en werken combineren, hannesen met een kinderwagen, kibbelen met hun echtgenoten, dromen over seks en stuiten op het glazen plafond (omdat je bij wijze van een jaar ‘op vakantie’ bent geweest). De sitcom grossiert vooral in sterke humor, maar ook in mooie metaforen: Kate die tijdens een potje joggen met de baby in de kinderwagen ineens een verdwaalde beer aantreft en de longen uit haar lijf schreeuwt – mamabeer in actie.

In Canada – Workin’ Moms is een serie van de Canadese omroep CBC – werd Reitmans geesteskindje wisselend ontvangen. Er werd geschreven over de eerstewereldproblemen van de personages, die toch een behoorlijk geprivilegieerd leven leiden. Een soort Sex and the City maar dan in Toronto, over vrouwen met jonge kinderen. Dat is Workin’ Moms ook: getuige de nanny’s en de dure huizen. Dat mag zeker benadrukt worden, hoewel het de emancipatoire factor niet wegneemt: humor ontsproten uit vrouwelijke handelingen is minstens zo leuk als die van de mannelijke tegenhangers. Goed dat Netflix deze serie – die in Canada al is begonnen aan een derde seizoen – heeft aangekocht. Beter laat dan nooit.

De scènes in Working’ Moms zijn uit het leven gegrepen. Catherine Reitman - ja, de zus van Jason en de dochter van Ivan – speelt hoofdpersoon Kate. De actrice en bedenker van de sitcom – die ze ook nog eens samen met haar echtgenoot Philip Sternberg, die tevens haar echtgenoot speelt, produceert – vertelde na de televisiepremière dat ook zij moeite had werk en ouder-zijn te combineren. Kate is een consultant bij een reclamebureau die na acht maanden zwangerschapsverlof weer terugkeert, en door haar bazen – veelal stoïcijnse mannen – meteen in het diepe wordt gegooid. Ook haar onlangs bevallen therapiegenoten ondergaan een soortgelijk lot.

Zo zien we Frankie (Juno Rinaldi) die ietsiepietsie last heeft van een postnatale depressie. Ook zij moet weer aan het werk als makelaar. Tijdens de sessie vertelt ze dat ze droomt van door een auto aangereden te worden. Ze wil niet dood, maar verlangt ernaar tien dagen hersendood te zijn. ‘Een hersendoodvakantie.’ Eenmaal aan het werk prijst ze de woningen die ze laat zien aan potentiële kopers op nogal kleurloze wijze aan. Psychiater Anne (Dani Kind) is na haar verlof direct weer zwanger, en realiseert zich dat de hele bups weer overnieuw begint. Ook Jenny (Jessalyn Wanlim) wil eigenlijk niet aan het werk, maar ze heeft het beloofd aan haar vriendje die ambities heeft om scenarioschrijver te worden.

Het is een grote stap, de terugkeer in de werkende wereld. Een stap die vooral belicht moet worden door vrouwen. Dat maakt het door vrouwen geschreven Workin’ Moms zo geloofwaardig, ondanks de karikaturen die de vier vrouwen eigenlijk zijn. We zien ze kolven en werken combineren, hannesen met een kinderwagen, kibbelen met hun echtgenoten, dromen over seks en stuiten op het glazen plafond (omdat je bij wijze van een jaar ‘op vakantie’ bent geweest). De sitcom grossiert vooral in sterke humor, maar ook in mooie metaforen: Kate die tijdens een potje joggen met de baby in de kinderwagen ineens een verdwaalde beer aantreft en de longen uit haar lijf schreeuwt – mamabeer in actie.

In Canada – Workin’ Moms is een serie van de Canadese omroep CBC – werd Reitmans geesteskindje wisselend ontvangen. Er werd geschreven over de eerstewereldproblemen van de personages, die toch een behoorlijk geprivilegieerd leven leiden. Een soort Sex and the City maar dan in Toronto, over vrouwen met jonge kinderen. Dat is Workin’ Moms ook: getuige de nanny’s en de dure huizen. Dat mag zeker benadrukt worden, hoewel het de emancipatoire factor niet wegneemt: humor ontsproten uit vrouwelijke handelingen is minstens zo leuk als die van de mannelijke tegenhangers. Goed dat Netflix deze serie – die in Canada al is begonnen aan een derde seizoen – heeft aangekocht. Beter laat dan nooit.