Wonder Woman 1984: beetje raar, beetje saai, beetje goed

Ja hoor, geloof je het zèlf? Wonder Woman (ook bekend als Diana Prince) zit in deze tweede film in 1984, te midden van beenwarmers en andere horror-mode uit die tijd, nog steeds te simmen om haar geliefde Steve, die ze tijdens de Eerste Wereldoorlog een weekje ontmoette en voor wie ze als een blok viel voordat hij helaas stierf. Oké, die twee hebben samen die historische oorlog ongeveer beëindigd in film nummer één, en ook een korte liefde die zwaar onder druk staat schept natuurlijk een hechte band. Maar dat iemand met de capaciteiten, het uiterlijk, de coiffeur en de couturier van Wonder Woman sinds de Eerste Wereldoorlog (!) zeventig jaar eenzaam op haar reet heeft zitten rouwen, is iets teveel gevraagd van de goedgelovigheid van de kijker. Dat slaat gewoon nergens op en hoewel nergens op slaan volkomen vergeeflijk is in superhelden-films, is Marvel een stuk beter in het nergens op slaan dan DC, zo blijkt wederom. Het script doet wat vage pogingen om de single-heid van Wonder Woman aannemelijker te maken, maar die stranden totaal op haar onmiskenbare geweldigheid.

Dat de hele rest van Wonder Woman 1984 is opgehangen aan een oudheidkundig kristal dat op oudheidkundig-magische wijze alle wensen van alle mensen doet uitkomen (maar zo tacky en lelijk is dat het bij Tussen Kunst en Kitsch ogenblikkelijk honend in de vuilnisbak was gesmeten) doet het verhaal ook beslist geen goed: als spil van een film is het kristal totaal lam en lachwekkend. De monsterlijke oliebaron annex mislukte vader Maxwell Lord (zeer verdienstelijk gespeeld door Pedro Pascal uit Narcos) kaapt het kristal en zorgt ervoor dat alle wensen van alle mensen uitkomen, met voorspelbare gevolgen: uiteindelijk komt hij, via wensen van gewone mensen als ‘ik wil beroemd zijn’ en ‘ik wil een Porsche’ uit bij de president der Verenigde Staten (‘ik wil honderd atoombommen extra’) en zodoende potentieel bij de Derde Wereldoorlog. In de (lange) aanloop van de film wordt duidelijk dat Maxwell met zijn wenskristal de persoonlijke levens van vele mensen overhoopgooit, met uiteindelijk zelfs geopolitieke gevolgen. Het is aan Diana om Maxwell Lords vermoeiende James-Bond-schurkachtige ambities in te dammen. Aan Diana én Steve.

Want Wonder Woman heeft zelf inmiddels ook een vervulde wens, namelijk dat haar Steve weer leeft. Daardoor krijgen we een beetje van de dynamiek terug tussen die twee uit film één. Maar slechts een beetje: omdat regisseur en mede-scenarist Patty Jenkins het niet aandurfde om Steve - die in film één zo gedenkwaardig en heldhaftig sneuvelde - zomaar uit de dood terug te roepen, keert Steve terug in de huid van een andere man, via een soort zielsverhuizing waarvan ook Steve zegt dat hij er niets van begrijpt. Wij ook niet, want Diana wordt nu geacht van een man te houden die wel de ziel maar niet het uiterlijk van Steve heeft. Dat doet ze onmiddellijk en zonder reserves, wat wij als kijkers heel gek vinden.

Maar gelukkig zien wij Steve wel als acteur Chris Pine - een rare keus die de hele film blijft wringen, want Diana ziet de man waarheen Steve’s ziel verhuisde maar wij zien Steve zelf; het voelt bijna oneerlijk als het niet zo’n onzin zou zijn - en in de beste actiescènes van Wonder Woman 1984 schitteren ze af en toe net zoals ze deden in de beste scènes van de eerste film. Maar het vuur tussen die twee ontbreekt en wordt vervangen door een soort best geslaagde melancholie: er wordt een door de dood bij voorbaat gedoemde liefde tussen Diana en Steve getoond die terecht best veel schermtijd krijgt, maar wel in een andere film thuishoort.

Naast het slordig herrijzen uit de dood van Steve - les één voor scenaristen: nooit je sidekick doodmaken in film één als je een franchise aan het bouwen bent! - is ook de introductie van Kristen Wiig - op zich een geweldige actrice - nogal verspild. Zij speelt de vrouwelijke tegenpool van Wonder Woman, in de nogal seksistisch beladen rol van de níét-brunette boomlange bombshell, oftewel de anti-Diana. Wiig verandert door haar wens om zo te zijn als Diana in een super-antiheldin, een enge kruising van eighties icoon Kim Wilde en Cruella de Vil, die wel de krachten maar niet het moreel hoogstaande van Diana heeft en het in de finale tegen Diana opneemt. Moraal van dit warrige en overlange verhaal (151 met verdienstelijke CGI gevulde minuten): be careful what you wish for, met op de achtergrond de ontluikende Derde Wereldoorlog.

Waarom Wonder Woman 1984 eigenlijk in de jaren tachtig speelt, blijft ook onduidelijk. Afgezien van een verkleedsessie waarin Chris Pine zich in vreselijke eighties blazers hult, is het vooral een dure beslissing van regisseur Jenkins, die de vrije hand kreeg om oude auto’s en gedateerde kleding te gebruiken zonder dat dat nou echt iets toevoegt aan het verhaal. De Sovjet-Unie krijg je er natuurlijk wel bij, bij de jaren tachtig, en daar maakt ze wel dankbaar gebruik van.

Al met al is het teleurstellend qua verhaal, temeer omdat Gal Gadot en Chris Pine zo fijn waren in deel één. Nu gaan ze in deze op een verkeerde manier ongeloofwaardige film een beetje ten onder samen, terwijl je wel tussen die kieren door ziet wat voor film ze hadden kúnnen maken samen, met een beter script. We zijn benieuwd uit welke hoge hoed Steve in deel drie wordt getoverd, als dat er ooit komt. Het karakter Wonder Woman en de actrice Gal Gadot verdienen die film wel, maar zonder Steve en wereldoorlogen graag.