Willow S01E01-03: zelfde Willow, nieuwe vrinden

Foto credits: Lucasfilm / Disney

De originele fantasyfilm Willow  (1988) is een mooi voorbeeld van een film die niet helemaal goed wist voor welke doelgroep deze nu was – of wilde zijn. Aan de ene kant was het ‘epische avontuur’ net iets te soft voor de (jong)volwassenen, aan de andere kant net te hardcore voor een familiebezoek.

Toegegeven, Warwick Davis was sympathiek als de onverwachte titelheld, Val Kilmer charismatisch als gereformeerde boef Madmartigan, en magische baby Elora superschattig, maar tegelijkertijd zagen tere kinderzieltjes in deze fantasyfilm in de eerste vijf minuten ook hoe de dappere vroedvrouw die Elora uit de klauwen van de kwaadaardige Bavmorda wist te houden werd gegrepen door een roedel helhonden. De scène waarin tovenares Bavmorda de goeieriken op pijnlijke wijze transformeert in varkens staat ook bij mij na meer dan dertig jaar nog steeds vers in het geheugen gegrift.

Ook niet alles heeft de tand des tijds even goed doorstaan, zeker niet de trollen (denk mannen in afgekeurde apenpakken uit 2001: A Space Odyssey ). De scène waarin een trol eerst op onbegrijpelijke en uiterst onsmakelijke wijze in een tweekoppig drakenmonster verandert, om vervolgens te ontploffen – zoals dat nu eenmaal gebeurt wanneer je een zwaard in een drakenhoofd steekt – werkt nu voornamelijk op de lachspieren.

Het goede nieuws: Willow  de serie lijkt van de valkuilen van de film te hebben geleerd, met een duidelijkere doelgroep – jongvolwassenen – en prachtige plaatjes.

Twintig jaar zijn verstreken sinds Bavmorda is verslagen, maar dit betekent niet dat al het gevaar – vooral voor Elora - geweken is. Een volgend kwaad ligt altijd op de loer. Precies om die reden heeft de nieuwe koningin Sorsha (Joanne Whalley), de bekeerde dochter van Bavmorda die in de film als een blok viel voor Madmartigan, haar ware identiteit altijd verborgen gehouden. Zelfs voor Elora zelf. Wanneer boosaardige discipelen dan toch door de magische barrière breken en de kroonprins ontvoeren, zet diens tweelingzus Kit (Ruby Cruz, Mare of Easttown ) de achtervolging in, samen met haar kersverse verloofde Graydon (Tony Revolori, The Grand Budapest Hotel ), haar beste vriendin Jade (Erin Kellyman, The Falcon and the Winter Soldier ), een gevangene die voorwaardelijk is vrijgelaten (Amar Chadha-Patel), en de blonde keukenmeid Dove (Ellie Bamber, BBC-serie Les Misérables ) die op eigen initiatief is aangehaakt.

Wat gelijk opvalt aan de serie is de sterke jonge cast, maar ook de nuance in de karakters. Zo toont verloofde Graydon, die we eerst leren kennen als een nutteloos watje – ‘Ik ben bang voor doodgaan… en voor gemeenschappelijke badhuizen’ – toch ook zijn invoelende kant. Ook is er een verrassend zijlijntje tussen Jade en het hoofd van de koninklijke garde Ballantine (Ralph Ineson, The Witch ).

De jonge acteurs spelen zo naturel dat het acteerwerk van Warwick Davis in vergelijking wat houterig overkomt. Dit is niet helemaal zijn schuld. Davis heeft de weinig benijdenswaardige taak de meest gewichtige – en tegelijk uiterst nietszeggende - uitspraken te moeten declameren. Zo moeten ze op zoek naar ‘een verschrompeld oud vrouwtje dat verblijft in de Onheuglijke Stad die ligt voorbij de Versplinterde Zee’.

Verhaaltechnisch valt er ook nog wel wat te winnen. De insteek dat ook wij, de kijker, in de eerste aflevering niet weten wie van de jonge dames Elora is, is leuk gevonden. Helaas maken de makers bij de onthulling aan het einde van diezelfde aflevering, mijns inziens, de minst interessante keuze. In aflevering twee en drie wordt voornamelijk veel getreuzeld, waarbij de net onthulde Elora om de twee zinnen roept dat ze toch heus geen supermachtige tovenares is.

Vooral aflevering drie lijkt een opeenstapeling van treuzeltactieken, waarbij Elora wordt ontvoerd, bijna wordt bevrijd, toch even weet weg te komen en dan weer wordt opgepakt, met tussendoor zelfs nog tijd voor een curieus theekransje met twee lesbische houthakkers (waaronder Hannah Waddingham, Ted Lasso ) – wat op papier leuker klinkt dan het is.

Zal Elora haar innerlijke magiër weten te ontsluiten? Zullen Willow en kompanen de Onheuglijke Stad voorbij de Versplinterde Zee weten te bereiken? Ongetwijfeld. Vraag is: wil je daarop wachten?