Where the Crawdads Sing: broeierige American Gothic

Foto credits: Sony / Universal

Een jonge vrouw groeit in de jaren 50 van de vorige eeuw op in een armlastig gezin en moet het vanaf haar zevende levensjaar alleen zien te rooien in de moerassen van het Amerikaanse North Carolina. Dat doet ze door mosselen te verkopen aan een vriendelijk zwart echtpaar. Door de dorpelingen uit de bewoonde wereld wordt ze ‘het moerasmeisje’ genoemd. Ze zien in haar een soort exotisch wezen, dat weleens gevaarlijk kan zijn. Die vrees wordt bewaarheid wanneer Kya Clark (Daisy Edgar-Jones uit Normal People ) wordt beschuldigd van de moord op een populaire atleet. Want Clark date een tijdje met deze Chase (Harris Dickinson).

Totdat het stoffelijk overschot van Chase op een dag boven op een brandtoren wordt gevonden. Scenarioschrijver Lucy Alibar ( Beasts of the Southern Wild , 2012), die het boek van Delia Owens uit 2018 verfilmde, laat de kijker de rest van de film twijfelen: is Clark een moordenaar? Edgar-Jones acteert die dubbelzinnigheid met verve. Zij is de voornaamste reden om Where the Crawdads Sing te zien; haar spel is heerlijk multi-interpretabel. In een film die, en dat is geen compliment, oogt als een boekverfilming. Gekunsteld en af en toe tegen het cartooneske aan. Filmmaker Olivia Newman heeft misschien iets te veel hooi op haar vork genomen.

Hoe dan ook is Where the Crawdads Sing een aardig voorbeeld van American Gothic: een broeierig sprookje dat een benauwende nachtmerrie wordt. Qua sfeer en thematiek doet de film erg denken aan het eerste seizoen van True Detective (2014). Met de moerassen als een plek waar het water troebel is, en de blik van de kijker bewust wordt beneveld.