What’s Next (Deel 3): vurige speeches en bedeesde acteurs

Onder de noemer What’s Next presenteert Netflix voor het derde achtereenvolgende jaar aan de Europese pers wat de VOD-gigant de komende tijd allemaal in petto heeft. Bekende aan Netflix gelieerde acteurs, regisseurs, scenaristen en producenten blikken tijdens panels vooruit op hun werk, terwijl prominente bestuurders – onder wie bestuursvoorzitter Reed Hastings (foto onder) en CCO (Chief Content Officer) Ted Sarandos – tijdens speeches vol lof vertellen over de successen van hun bedrijf.

Welke titels moeten we volgens Netflix in de gaten houden? The Innocents (bekijk hier de trailer ) is er één van: over de jonge June (Sorcha Groundsell) die erachter komt dat ze een gedaantewisselaar is. Met haar vriendje (een rol van Percelle Ascott) slaat ze halsoverkop op de vlucht. Deze door Simon Duric geschreven Britse serie – hij is Rome aanwezig samen met de hoofdrolspelers en producer Elaine Pyke - werd grotendeels gefilmd op een Noors eiland. Een geinige Italiaanse journalist vraagt hem naar de titel: ‘Was dat niet een betere naam geweest voor een misdaaddrama?’ Andere collega’s grinniken. Duric geeft serieus antwoord en zet uiteen hoe de titel slaat op het feit dat we in het leven allemaal wel eens schuldig zijn.

Het panel van The Alienist , over de zoektocht naar een seriemoordenaar in het negentiende-eeuwse New York, trekt ook veel bekijks: regisseur Jakob Verbruggen is niet aanwezig, maar hoofdrolspeler Daniël Brühl en souffleur Luke Evans flankeren actrice Dakota Fanning. Ze vertelt enthousiast over haar rol als Sara Howard, een secretaresse met grootse ambities. Howard wil de eerste vrouwelijke rechercheur worden. Feminisme en vrouwenrechten komen ter sprake om de link met het heden te leggen. Verder licht Brühl toe dat de rol van Alienist – een psycholoog avant la lettre – en moordoplosser hem aansprak vanwege zijn interesse in de Amerikaanse geschiedenis. Uit het publiek komt de vraag hoe de cast omgaat met al die bloederigheid. Brühl glundert: ‘Ik houd ervan.’

Tijdens What’s Next is er tussendoor uitvoerig aandacht voor het hoe en waarom van Netflix. Het panel Meet the Commissioners moet inzicht bieden in de processen achter de schermen; alle panelleden hebben een belangrijke rol bij de VOD-aanbieder. Discussieleider Chris Hewitt – die zich bij zijn opkomst geestig excuseert voor zijn outfit, een driedelig pak – begint een gesprek met Cindy Holland (foto onder), die verantwoordelijk is voor de totstandkoming van series als Orange is the New Black , Narcos en Stranger Things. Ze vertelt dat ze hadden verwacht dat Narcos wel zou aanslaan in Latijns-Amerika, maar dat de successen in onder meer Noord-Amerika en Europa niet waren verwacht.

Ook documentaire-expert Lisa Nishimura komt aan het woord: ze legt uit dat Netflix formaatagnostisch is. Dat houdt in dat ze alles toejuichen: korte films, speelfilms en series. Op basis van goede verhalen en goede personages worden de beste producten – in de ogen van Netflix dan – geselecteerd of aangekocht. Soms al tijdens het schrijfproces en ook vaak – zo legt collega Brian Pearson uit – wanneer de serie / film / special / documentaire al klaar is, en de makers eveneens al in onderhandeling zijn met conventionele aanbieders als televisiezenders. Een kanttekening bij dit hele verhaal is dat de entertainmentwaarde van een product – het worden niet voor niets producten genoemd – wel de eerste prioriteit is.

Gedurende het gesprek over de aankoop- en selectietactiek van Netflix worden een aantal facetten onbesproken gelaten. Ten eerste de producten – of kunstwerken - die artistiek meesterlijk doch minder vermakelijk zijn en daardoor niet terecht komen in de catalogus. Netflix blijft een bedrijf, ondanks de goede intenties. Er moet winst gemaakt worden. Daarnaast passeert het onderwerp diversiteit de revue. Alle panelleden houden zich hier intensief mee bezig, zo blijkt desgevraagd. Op het podium zien we echter twee witte mannen, een Aziatische vrouw en een witte vrouw. Ook alle vooraanstaande Netflix-bestuurders zijn witte mannen. Als diversiteit daadwerkelijk een issue is, dan zouden er meer minderheden vertegenwoordigd moeten zijn in de hogere echelons van Netflix.

Fascinerend is daarentegen de uitleg over hoe algoritmes het aankoopbeleid van Netflix mede bepalen. Via een reeks berekeningen wordt bepaald hoe groot het potentiële publiek is dat een televisieserie of film eventueel kan bereiken. Een soort risicoanalyse. Je vraagt je gedurende zulke ontboezemingen wel af of de mens er straks nog aan te pas komt. Misschien blikken we daarom wel zo graag terug op de jaren tachtig, toen alles zogenaamd nog pais en vree was. Tijdens het volgende panel, dat in het teken staat van nieuwe seizoenen van 13 Reasons Why en GLOW , wordt van de laatstgenoemde komedie een teaser / muziekvideo vertoond van het nieuwe seizoen, geheel in eighties-stijl.

Alison Brie (GLOW) en acteurs Katherine Langford en Dylan Minette uit 13 Reasons Why nemen samen met de showrunner van het tienerdrama, Brian Yorkey, plaats op het podium. Het valt meteen op hoe geestig en vrolijk Brie is, terwijl de jonge Langford (Hannah in de serie) iets bedeesder is. Dit is wellicht één van haar eerste publiekelijke en massale contacten met de pers. Tegen het einde vertellen de lieden uit het gezelschap één voor één over hun inspiratiebronnen. My So-Called Life – een tienerserie uit de jaren negentig - komt vaak voorbij. Langford (foto onder) noemt Freaks and Geeks , een serie die ook via Netflix te bekijken is.

Glow en 13 Reasons Why maken plaats voor Luke Cage. Althans: showrunner Cheo Hodari Coker en regisseur Lucy Liu verschijnen op het podium. Coker glundert wanneer hij vertelt dat hij zoals beloofd een mooie lijst nieuwe acts heeft weten te strikken voor het nieuwe seizoen. De muziekcriticus die zich ooit omschoolde tot scenarist is eveneens zeer in zijn nopjes over de samenwerking met Liu. De vertoning van een korte scène spreekt boekdelen: de bekende actrice heeft de kunst van het regisseren onder de knie (het nieuwe seizoen oogt overigens ook zeer verblijdend). En ze begrijpt Coker als geen ander: haar vakgenoot werkt namelijk aan de hand van een denkbeeldig muzikaal ritme, zo vertelt hij.

Wie de samenwerking aangaat met Coker, moet dat denkbeeldige ritme zien te vinden. Hij heeft mooie analogieën. Zo vergelijkt hij Luke Cage met jazz. Er is een beat die wordt bepaald door hem, en er zijn improvisaties onderweg. Die zijn voor de regisseurs, waarvan er dit seizoen zes van de dertien vrouw zijn, zo meldt hij terloops. En Luke Cage is nog steeds ‘inclusively black’: dat houdt in dat het feit dat de cast grotendeels bestaat uit zwarte acteurs, niet tot gevolg heeft dat de serie niet aantrekkelijk is voor niet-zwarte kijkers. Maar, zo zegt Coker: ‘We doen geen water bij de wijn, wat zwarte cultuur betreft.’ Hij refereert aan collega’s uit zijn vakgebied als Donald Glover van Atlanta en Ryan Coogler van Black Panther. Die doen dat ook niet.

En hoe is het voor Liu om als vrouw zijnde te werken in Hollywood? Tijdens een gepassioneerd betoog doet ze uit de doeken dat ook zij als bekende actrice met regieambities te maken heeft gehad met vooroordelen en afwijzingen. Ze reclameert dat ze bekend wil staan als een vakvrouw en dat haar etniciteit of geslacht er niet toe doet. Deze vurige speech kan rekenen op een luid applaus. Waarmee What’s Next voor even een strijdtoneel is geworden. To Be Continued.