Wet Hot American Summer: Ten Years Later – Een reünie om snel te vergeten

Toen Wet Hot American Summer in 2001 uitkwam, schommelden de meeste recensies van de film – een tegelijkertijd satirische als nostalgische blik op flauwe Amerikaanse zomerkampkomedies als Meatballs en Ernest goes to camp – tussen lauw en vernietigend. Wijlen filmcriticus Roger Ebert noemde de prent zelfs ‘cinematografische foltering’.

In loop der jaren heeft de film echter een cultstatus gekregen, mede dankzij een parade aan – nu – bekende gezichten als Joe Lo Truglio, Paul Rudd, Amy Poehler, Elizabeth Banks en Bradley Cooper (in zijn speelfilmdebuut) als de ‘jeugdige’ kampleiders van Camp Firewood. Wet Hot American Summer was een film met een knotsgek plot – inclusief een pratend blik gemengde groente met de stem van H. Jon Benjamin – en overtrokken karakters, maar ook met een klein hartje, waar we zowel konden lachen om als meeleven met de liefdesperikelen van goedzak Coop (co-schrijver Michael Showalter) en Ware Liefde Katie (Marguerite Moreau).

Met dank aan Netflix kreeg de film er in 2015 met de serie Wet Hot American Summer: First Day of Camp een nieuwe schare fans bij. Het eerste seizoen was een hilarisch staaltje reverse engineering - de film speelde zich immers op de laatste vakantiedag af - van makers David Wain en Michael Showalter, die lieten zien dat één dag zomerkamp voor tieners aan kan voelen als een mensenleven. We leerden over de oorsprong van het pratende conservenblik en over het noodlottige liefdesleven van kampdirectrice Beth (Janeane Garofalo) en ontdekten hoe chef-kok Jonas (Chris Meloni, Law & Order: Special Victims Unit) van de ene op de andere dag van een kopie van Ken veranderde in Gene, een getraumatiseerde oorlogsveteraan met een fetisj voor keukenobjecten. Een handvol welkome, nieuwe gezichten zoals Josh Charles, als leider van het rivaliserende kamp Tiger Claw, en Jon Hamm als huurmoordenaar The Falcon, maakte het feestje compleet.

En nu, twee jaar later, is er de volgende reünie, wederom in de vorm van een televisieserie: Wet Hot American Summer: Ten Years Later. Het gaat om een hereniging waarover in de originele film al wordt gesproken. In theorie is het een leuk gedachte-experiment – wat doen onze favoriete kampbegeleiders nu ze halverwege de twintig en dus volwassen zijn? – maar in de praktijk hebben de karakters, en de makers, weinig nieuws te vertellen.

Oké, de meesten hebben inmiddels een grotemensenbaan als schrijver, filmproducent of videotheekmedewerker, maar qua karakterontwikkeling lijkt de tijd te hebben stilgestaan. De personages zijn meer gegroeid in de acht weken zomerkamp dan in de tien jaar daarna. Beth is nog steeds kampdirectrice, Nancy (Nina Hellman) nog steeds kampverpleegster, en Victor (Ken Marino) is nog steeds maagd. De serie heeft er ook opeens twee oud-kampleiders bij, Nancy en Mark (Sarah Burns, Mark Feuerstein), die à la Forrest Gump met terugwerkende kracht in een van de scènes uit de originele film zijn verwerkt.

Natuurlijk is het leuk om alle acteurs weer samen te zien – alleen Bradley Cooper moest verstek laten gaan en is vervangen door Adam Scott – maar dat kan niet verhullen dat de serie weinig te melden heeft. De dreiging van een kernbom genaamd Jelly Bean, een al dan niet moordzuchtige nanny (Alyssa Milano) en een hoeveelheid aan slotaktes die die van Lord of the Rings: Return of the King naar de kroon steekt kunnen daar weinig aan veranderen. Sterker nog: de ontknoping doet zelfs bijna alles teniet wat de film en eerste serie hebben opgebouwd.

Zo meta is de franchise niet eerder geweest (Katie: ‘Weet je nog waar ik het vanochtend met je over had?’ Coop: ‘Ja, dat was in aflevering 2’). Toch mist de serie de zelfreflectie om toe te geven dat dit eigenlijk een nodeloze exercitie is, hoe leuk de cast en crew het ook hebben. Ten Years Later is een reünie om snel te vergeten, of liever helemaal over te slaan.