Welcome to the Blumhouse: Black Box: uitstekend scenario

Onder de noemer Welcome to the Blumhouse brengt filmproducent Blumhouse Productions (bekend van Get Out en The Invisible Man) in de horrormaand oktober vier ijzingwekkende films uit bij Amazon Prime.

Nolan (Mamoudou Athie) verliest bij een ernstig auto-ongeluk zijn vrouw. Hij wordt na het incident met hevig hersenletsel opgenomen op de spoedafdeling van een ziekenhuis. Dat hij het uiteindelijk overleeft is een groot wonder. Dit heeft wel een prijs: Nolans geheugen is vrijwel non-existent. Hij weet niet eens wie hij ooit was. Gelukkig herinnert zijn dochtertje hem hier frequent aan. Zoals wanneer hij weer aan het werk gaat en ze nog even benadrukt dat hij als fotograaf werkt. Het leven is zodoende behelpen en dat Nolan wordt geteisterd door rare paniekaanvallen is eveneens geen sinecure.

Want het lijkt van meet af aan alsof het onderbewustzijn van de hoofdpersoon wordt bevolkt door een kwaadaardige entiteit. Nolan is ten einde raad en hoopt oplossingen te vinden bij neuroloog Lilian (Phylicia Rashad). Zij heeft een headset ontwikkeld, een Black Box, waarmee ze Nolan kan helpen om zijn identiteit weer terug te vinden. Hoewel er ook nadelen kleven aan de technologische innovatie. Niets is zonder risico. En Lilian (Rashad is zeer sterk) ontpopt zich gaandeweg als een soort dokter Frankenstein die zonder scrupules experimenteert met haar proefpersonen. Alles voor de wetenschap, lijkt het devies, hoewel niets is wat het lijkt.

Mooi is ook hoe filmmaker Emmanuel Osei-Kuffour in zijn griezelige speelfilmdebuut aantoont wat herinneringen nog betekenen als je ze niet meer bezit. Dan ben je overgeleverd aan foto’s, en als die er niet meer zijn, dan besta je simpelweg niet meer. Ook als je er gewoon bent. Het is een interessante gedachte, natuurlijk ook vanuit het idee dat herinneringen verzonnen kunnen zijn. En dat je dan je eigen identiteit baseert op verzinsels. In dat opzicht zijn herinneringen ook de bouwstenen van de persoonlijkheid, en daar speelt Osei-Kuffour naarstig mee in het door hem en Stephen Herman geschreven uitstekende scenario.

Het resultaat is een klinische film, waarin wordt aangetoond hoezeer herinneringen de mens vormen. We kunnen eigenlijk niet zonder. En we willen onze eigen herinneringen, niet die van een ander. Dit alles doet enigszins denken aan een aflevering van Black Mirror , maar Osei-Kuffour voegt genoeg van zijn eigen ideeën toe aan het concept waardoor Black Box beklijft.