Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Wat maakt Ronald Goedemondt nu zo’n goede cabaretier?

  •  
19-05-2018
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
241 keer bekeken
  •  
RonaldGoedemondt
Recensent Henk van Gelder kan er zijn vinger niet op leggen, maar verlaat wel altijd de zaal met buikpijn van het lachen.
Aardappelschijfjes, dat zijn van die ellendige etenswaren die steeds weer aan elkaar blijven plakken. En het zijn juist altijd dikke mensen die in verkleinwoordjes over vette snacks praten. Ronald Goedemondt is iemand die zich aan dat soort aangelegenheden mateloos kan ergeren. Maar is dat leuk?
Ja, dat is onbedaarlijk leuk. Zo leuk dat het voor recensenten zo goed als onmogelijk is duidelijk te maken wat er zo leuk aan is. In een wirwar van onvoorspelbare wendingen en met een grenzeloos gevoel voor gekte trekt hij zijn publiek mee in een anderhalf uur durende tirade die niet valt na te vertellen. Een arme recensent (zoals ik) verlaat de zaal dan in totale verwarring –want wat is hier in hemelsnaam gebeurd? En hoe wist Goedemondt in vredesnaam van het ene op het andere onderwerp te komen? Soms door een raar zinnetje waarmee hij een logische overgang leek te maken. Zoals: ‘Ik stond laatst af te dingen in de Action.’ Of: ‘Ik heb laatst m’n horoscoop laten trekken. En nou ben ik ervan af.’
Zulke zinnetjes laten zich nog wel citeren, al is het altijd riskant om ze uit hun context te halen. Op papier zijn ze per definitie heel wat minder lachwekkend dan ze in de zaal hebben geklonken. Maar los daarvan: hoe moet de recensent de duizelingwekkende vaart van zo’n voorstelling beschrijven? En hoe moet hij de lezer meenemen in de hilarische gedachtesprongen die hem door Goedemondt zijn voorgeschoteld? Eigenlijk heeft hij er geen woorden voor, hij kan zijn stukje hooguit opsieren met het maximum van vijf sterren of ballen. En hij kan naar waarheid melden dat hij na afloop letterlijk met buikpijn naar huis is gegaan. Werkelijk: buikpijn van het lachen – wanneer was hem dat voor het laatst overkomen? Misschien bij Goedemondts vorige programma. Op zichzelf is er heus geen gebrek aan cabaretiers die de recensent aan het lachen kunnen maken. Gelukkig niet. Maar buikpijn? Dat is een zeldzaamheid.
Een lessenaar, een glas water en een microfoon – meer heeft Ronald Goedemondt niet nodig voor het maken van een onbedaarlijk grappig programma. Geen sprake van, de voorstelling die deze week op de televisie is, is zijn zesde in dertien jaar. Als comedian is hij in die jaren niet wezenlijk veranderd. Als hij een grap eenmaal feilloos heeft gelanceerd, stapelt hij er bij voorkeur nog een paar grappen bovenop. Tot er na ruim anderhalf uur een route is afgelegd die haar weerga niet kent.
Veelal gewapend met goed gespeelde verontwaardiging en een onafzienbaar assortiment aan buitenissige hyperbolen, gaat hij een wereld te lijf die soms herkenbaar is – maar vaak eigenhandig verzonnen. Het maakt niet uit; in beide gevallen weet hij zijn publiek mee te nemen in de positie van de buitenstaander die zich voortdurend opwindt. Over aardappelschijfjes, inderdaad, of over verkleinwoordjes voor vette snacks. Of over een eindeloos assortiment aan andere ergernissen. Men moet hem die dingen horen debiteren, met zijn elastische gezicht boven een t-shirt waarop – om onopgehelderde redenen –  zijn geboortejaar 1975 staat.
Hij is geen Hans Teeuwen of Theo Maassen – beiden Brabantse regiogenoten – bij wie geregeld enig satirisch gevaar door de komische oppervlakte schemert. Maar achter zijn grappen gaat wel iets schuil van persoonlijke beslommeringen – als hij het, bijvoorbeeld, over zijn wijkende haargrens heeft. Het menselijk verval is in de loop der jaren een steeds grotere rol in zijn voorstellingen gaan spelen. En hij is, hoe dan ook, een taalgevoelig cabaretier met een fabelachtige techniek, die het hem mogelijk maakt de zaal volledig te beteugelen. Hij kan als geen ander door de lach heen praten als de zaal liever nog even luidkeels wil blijven nagenieten, terwijl hij zelf allang weer verder wenst te gaan met zijn voortrazende relaas.
Dat er dan, op het snijvlak van publieksreacties en conferenciersambitie, weleens een grap verloren gaat, vind ik geen enkel bezwaar. Goedemondt heeft er nog meer dan genoeg in petto. Hij lijkt onuitputtelijk. En hopelijk is hij dat ook.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!