Zomerkijktip ☀️ Trainspotting: nog steeds cool, maar ook erg tragisch

Uber, echt uber-cool was Trainspotting in 1996. Een verademing, maar wel een onverwachte. Een film over kansloze Schotse jongeren, die zich slechts bezighielden met een paar dieptrieste hobby's: heroïne spuiten, tragisch neuken en debiele criminaliteit. Jongeren die niettemin veel boeiender en vooral sympathieker waren dan de karakters die je indertijd in de bioscoop kon zien. Trainspotting was direct, zwart en compromisloos en vertelde iets over het gevoel dat veel jonge mensen toen hadden: het gaat niet best worden, tenzij je je vermaakt. Trainspotting liet zien hoe dat moest en zorgde in elk geval voor een snellere hartslag. En doet dat nog steeds, 22 jaar na dato. De film trekt zich weinig aan van je verwachtingspatroon en is zo ontiegelijk onbeleefd (drugs, seks, emoties, poep, heel veel poep, trippy reizen door riolen en Sean Connery) dat je opgetrokken wenkbrauwen alleen al voldoende reden zijn om Trainspotting te bekijken.

Wat opvalt, zoveel jaar na 1996 en na het midlifecrisis-achtige vervolg Trainspotting 2 , is hoe tragisch de film eigenlijk is. Bij het destijds - of nu voor het eerst - zien van Trainspotting, leken Renton (de doorbraak van Ewan McGregor) en zijn vrienden vooral ontzettend gaaf. Maar nu blijkt dat Trainspotting met de blik van nu destijds al ouderwets nostalgisch was naar de jaren tachtig (de soundtrack is erg fijn, zie Spotify ) en vooral dat het lot van Renton, Spud en Diane zo érg is. Hoe afschúwelijk Sick Boy en Begbie eigenlijk zijn. De adrenaline van toen maakt derhalve deels plaats voor de onthutstheid van nu. Trainspotting werd destijds versleten voor cool (en terecht), maar is ook een aanklacht tegen bandeloosheid en een verkenning van de (jammerlijk saaie) manieren om daar onderuit te komen.

Het is allemaal héél erg, wat de hoofdpersonen doen en wat ze overkomt. Maar Trainspotting is ook nog steeds een erg fijne film, in al zijn schandelijke oprechtheid en baby-mishandelende rauwheid. Niet om aan te zien, maar onmisbaar.