Vis a Vis S03E01: onverminderd spannend

Toen Vis a Vis in 2015 in première ging, werd de gevangenisserie direct vergeleken met Orange is the New Black , maar dan Yellow is the New Black, aangezien de vrouwen niet in oranje maar gele tenues hun straf uitzitten. Het Spaanse Vis a Vis zou een kloon, een kopie zijn van de Netflix-hit. Niets is minder waar: Orange draait om verbroedering; om tot een universeel inzicht te komen. Vis a Vis is een thriller, waarin overleven in gevangenschap de drive is. Exemplarisch hiervoor is de wijze waarop de hoofdpersoon Macarena (Maggie Civantos) is veranderd van een naïeve jongeling in een bloeddorstige psychopaat die als een roofdier in de nacht en met een mes in haar handen langs de tralies sluipt.

Vis a Vis is mede bedacht door Alex Pina (ja, die van La Casa de Papel , The Pier en het aanstaande White Lines ) en alles wat hij aanraakt verandert in goud. Dat zijn televisiedrama’s allemaal op elkaar lijken, met veelal dezelfde acteurs (Alba Flores, Nairobi uit La Casa de Papel, speelt een prominente rol), zal de kijker niet deren. Dus wordt de melodramatische, maar ijzingwekkende koers uit de twee eerdere seizoenen vrolijk voortgezet. In de eerste aflevering blijkt dat de dames vanwege ruimtegebrek worden getransfereerd naar een andere gevangenis, waar een groep Chinese gedetineerden de dienst uitmaakt. De gecorrumpeerde bewaarders vinden het allemaal wel prima, ‘laat de ene teef de andere maar temmen’.

Dat de gevangenen in grote ruimtes op stapelbedden slapen, is natuurlijk voer voor ellende. Ook geestig is dat deze gevangenis een kippenren herbergt, als metafoor voor de in geel uitgedoste veroordeelden. Sowieso heeft men het voortdurend over teven; een term waarmee de vrouwen worden ontmenselijkt. Zoals wanneer een kwade rechercheur aan het begin van de aflevering onderzoek doet naar een vermoorde bewaarder, en hij zoiets zegt als ‘welke teef heeft dit nu weer gedaan?’.

Over die rechercheur gesproken: later in de aflevering doet hij nauwgezet uit de doeken hoe de moord is gepleegd. Waarmee het net lijkt alsof hij in zijn vrije tijd ook bijklust als patholoog. Zulke momenten zijn natuurlijk ongeloofwaardig en Vis a Vis staat er net als de andere Pina-producties bol van. Het drama prevaleert steevast boven de feiten; boven het realisme. Dat dit door menig kijker voor lief wordt genomen, zal vast en zeker te maken hebben met de voortdurende spanning in de thriller. Er heerst een latente, onbestemde sfeer. Dat is ook logisch; als de hoofdpersoon voortdurend op haar hoede moet zijn.  Exact dát, dat je gedwongen wordt om op het puntje van je stoel te gaan zitten, is hét fingerspitzengefühl van Pina.