Virgin River S02E01: onweerstaanbare edelkitsch

Er zijn van die televisiedrama’s die nergens pretenderen verheffend of diepzinnig te zijn, en Virgin River valt in die categorie. Het is braaf en voorspelbaar, maar ook ontzaglijk verslavend. Het kijkt lekker weg, alsof je naar een meanderend bergriviertje zit te staren. Het is escapistisch en bovendien lijkt de tijd in het Californische dorpje waar verpleegkundige Mel (Alexandra Breckenridge) een nieuw bestaan probeert op te bouwen stil te staan. Er gebeurt weinig en toch veel. Zoveel dat Mel vorig seizoen overwoog terug te verhuizen naar Los Angeles. Maar die episode blijkt gewoon een schijnbeweging, Virgin River heet niet voor niets Virgin River.

En Mel mijmert in de openingsscène van de eerste aflevering van het tweede seizoen bij het graf van haar overleden man – een van de redenen waarom ze überhaupt verhuisde – dat het toch niet uitmaakt waar ze woont, omdat hij haar thuis was (er zijn vast kijkers die trappen in deze fastfoodromantiek). Dus keert ze vanuit de stad terug naar de idylle, waar Jack (Martin Henderson) verliefd op haar is geworden. Dat is natuurlijk niet zo handig, want Jacks vriendin Charmaine (Lauren Hammersley) is zwanger, en heeft medische hulp nodig van de vrouw – Mel dus – die ze veracht.

De makers gooien eveneens vrouwenmishandeling, drugsmisbruik en geheime affaires in de mix, zoals een goede soap betaamt. En ook de muziekkeuzes zijn spot on: de aflevering begint met een cover van Elton Johns Your Song (‘I’d buy a big house where we both could live’) en eindigt met een zwoele versie van Oasis’ Wonderwall (‘I don’t believe that anybody feels the way I do about you now’). Het is cliché, edelkitsch, maar ook onweerstaanbaar.