Viking Wolf: vermakelijk en pretentieloos

Het waren de Vikingen die de weerwolf (‘de hellehond') na een strooptocht in Normandië meebrachten naar hun thuishaven Noorwegen. Dat gebeurde, als je de openingsscène van Viking Wolf ( Vikingulven ) gelooft, in het jaar 1050. Sindsdien leven de wezens ‘diep in de Noorse wouden’. Het is precies daar waar de 17-jarige Thale Berg (Elli Rhiannon Müller Osborne) komt te wonen, nadat ze met haar moeder Liv (Liv Mjönes) de Noorse hoofdstad Oslo vaarwel zegt. Thale dompelt zich al snel onder in het tienerbestaan in haar nieuwe dorpje, aan de rand van de wildernis. Op een avond voegt ze zich bij een aantal leeftijdsgenoten bij een meer. De gezellige bijeenkomst mondt uit in een bloedbad.

Daarbij komt een tienermeid om het leven. Liv, die een baan heeft gevonden bij de lokale politie, ziet bij de autopsie dat de jonge vrouw flink is toegetakeld. Maar door wat? Het duurt niet lang voordat de film de geijkte formule volgt en een ‘expert’ wordt ingevlogen om te beoordelen waar de lokale autoriteiten nu eigenlijk mee te maken hebben. Ondertussen blijkt dat Thale ook is gebeten en rijst de vraag: is het besmettelijk? Dat zou best eens kunnen. Scenaristen Espen Aukan (eveneens bekend van het vorig jaar verschenen Troll ) en Stig Svendsen (die tekende voor de regie) doen niet erg hun best om het genre te innoveren, zoveel is duidelijk.

Viking Wolf ligt heel duidelijk in het verlengde van andere bekende weerwolffilms als An American Werewolf in London (1981) en Ginger Snaps (2000). Dat mag de pret echter niet drukken: de horrorfilm is net als Troll een uiterst vermakelijke, pretentieloze kijkervaring.