Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Van Helsing S02: personages maken pas op de plaats

  •  
21-01-2018
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
50 keer bekeken
  •  
Van Helsing
Seizoen één maakte indruk met complexe karakters en een originele twist. Seizoen twee is vooral zoekende.
Het eerste seizoen van Van Helsing – losjes gebaseerd op de graphic novel serie Helsing – gaf een originele draai aan het vampiergenre. Titelheldin Vanessa (Kelly Overton) is een verre afstammeling van Abraham van Helsing, ’s werelds eerste vampierjager. Wanneer vampiers haar bijten, is het niet Vanessa die in een vampier veranderd, maar veranderen de vampiers voor altijd terug in gewone mensen.

Toch wist de serie vooral de aandacht vast te houden door zijn complexe karakters. Niet heel verwonderlijk: Neil LaBute (In the Company of Men, Nurse Betty), meesterportrettist van de minder mooie karaktertrekken van de mens, was het eerste seizoen uitvoerend producent.  

Eigenlijk waren alleen de acties van Vanessa zelf – die koste wat kost haar dochter, Dylan, wilde vinden – echt recht toe recht aan. Want wat te denken van de tegenstrijdige emoties van Flesh (Vincent Gale), de eerste vampier die door Vanessa in een mens terug veranderde, en nu moet leven met de gruweldaden die hij als vampier heeft verricht? Of de andere voormalige vampier Doc (Rukiya Bernard), die eigenlijk liever vampier had willen blijven zodat ze zich niet meer zo schuldig en beschaamd voelt over de dingen die ze juist als mens heeft gedaan? 

Niets was zo gecompliceerd als de relatie tussen Mohamad (Trezzo Mahoro) en Sam (Christopher Heyerdahl), een bijzondere vriendschap met een lugubere afloop, wanneer Mohamad achter Sams favoriete hobby (het verzamelen van afgeknipte vingers) komt.

Veel series maken pijnlijk duidelijk dat ze eigenlijk niet zo goed weten wat ze met kinderen aan moeten. Vaak zijn ze of irritant vroegwijs (Lily en Manny in Modern Family), of zeurderig, koppig en kortzichtig op het stompzinnige af (Carl in de meeste seizoenen van The Walking Dead).

Dochter Dylan (Hannah Cheramy) past helaas ook in dat rijtje. Ze werkte prima als een abstractie, een Heilige Graal voor Vanessa en co om achteraan te jagen. Maar eenmaal gevonden, moet je haar ook wat te doen geven. En dat wat ze doet, is niet best. Het is niet allemaal haar schuld, ze is immers veranderd in een vampier, maar dat maakt haar niet minder irritant.

Dylan gromt en blaast, bewerkt haar moeders hoofd met een kandelaar, haar hals met haar vlijmscherpe klauwen, en zeurt in de tijd die overblijft dat ze terug wil naar haar vampiermoeder, Rebecca. Combineer dat met het feit dat Dylan de enige is die niet door Vanessa in een normaal meisje kan worden teruggetoverd, en je kan alleen maar hopen dat iemand haar snel uit haar lijden verlost.   

Wat betreft verdere karakterontwikkelingen maken de rest van de personages een pas op de plaats. De makers zijn meer bezig met alle personages weer terug bij Vanessa te krijgen, de enige die de mensheid nog zou kunnen redden. Alleen Sam, nu vampier, volgt zijn eigen weg en gaat op geheel eigen en ijzingwekkende wijze op zoek naar vervanging voor maatje Mohamad. Naar de verknipte performance van Heyderdahl (Hell on Wheels) moet je wel blijven kijken, al was zo’n duister karakter in een serie als Outcast wellicht beter tot zijn recht gekomen.
 
 
 
    
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!