Gomorra S2: Ook van het lelijkste kun je kunst maken

 

Wanneer mijn vliegtuig schuin boven de baai van Napels hangt, zie ik de stadsdelen Scampia en Secondigliano liggen en weet ik zeker dat ik er geen stap ga zetten. Vlak voordat mijn vakantie begon, had ik seizoen twee van Gomorra (naar het boek van Roberto Saviano) afgerond. En deze Italiaanse maffiaserie was allesbehalve een promotiefilmpje voor die buitenwijken.

De Savastano’s, ­ de familie die in seizoen e?e?n de macht in handen had, ­ woonden in een bunkerachtige villa in Secondigliano. Ze moesten flinke klappen incasseren. Pietro Savastano (Fortunato Cerlino), de pater familias, heeft een tijd in de bak gezeten, zijn vrouw Imma is vermoord op straat en zoon Gennaro (Salvatore Esposito), ­ die het stokje overnam, ­ overleefde ternauwernood een aanslag. De geweldsuitbarsting werd georkestreerd door Ciro (Marco D’Amore), een voormalige handlanger van de Savastano’s. De kale Napolitaan keert zich tegen de familie en probeert aan het begin van seizoen twee met hun vijanden een nieuwe alliantie te smeden.

In Gomorra zijn maffiosi geen charmante mannen wier levens ergens toch iets benijdenswaardigs oproepen. De meeste personages zijn straatratten, wonen in flats vol kitsch in foeilelijke achterbuurten, kennen geen loyaliteit of liefde en nemen deel aan een spel dat slechts drie uitkomsten lijkt te kennen: Napels ontvluchten, de gevangenis of het kerkhof.

De grootste prestatie van de makers is vermoedelijk dat ze van zoveel lelijkheid zulk verfijnd drama hebben weten te maken. In Gomorra gebeurt niets dat hoopvol stemt. Er zijn geen sympathieke karakters en als dat bij uitzondering wel zo lijkt te zijn, zakken ze weg in de zwarte klei van de onderwereld.

Toch voelt stoppen met kijken onmogelijk.

Gomorra is niet alleen spannend, vol sterke dialogen en verrassende plotwendingen, de gelaagdheid van het script fascineert, evenals de geraffineerde psychologische uitwerking van de personages. Het weerzien in Duitsland van vader en zoon Savastano illustreert de kracht van de serie. Pietro en Gennaro kunnen niet terug naar Napels en ontmoeten elkaar daarom in het noorden. Bijna alles is veranderd. In een donker appartement kunnen ze in aparte kamers de slaap niet vatten. Er suddert onuitgesproken verdriet vanwege het verlies van de moeder en tegelijkertijd wacht een zwaar conflict over de macht: de vader is teruggekeerd uit de gevangenis, maar zijn zoon deelt al tijden de lakens uit en heeft elk talent voor ondergeschiktheid verloren.

Terwijl mijn vliegtuig daalt blijven de beelden uit de serie door mijn hoofd spelen; de lege hondenogen van Ciro, de verliefdheid van maffioso Conte (Mario Palvetti) op een transgender, het raadsel van het Latijns­-Amerikaanse kapmes, de vrouw die iedere dag door een luik kruipt, de blonde heks die haar schoondochter gevangen houdt, de afgebladderde Christusbeelden op de pleintjes.

Het duurt een paar uur voordat ik besef hoe geweldig Napels is, als je door de juiste wijken loopt.