Upright S01E01-02: ongewone roadtrip door de middle of nowhere

De zenuwachtig ogende Lucky (Tim Minchin) rijdt met een piano op een aanhanger de Australische woestijn in, op weg naar de andere kant van het land. Een doek wappert hevig over het improvisatorisch vastgebonden instrument, terwijl hij voorin maar niet kan kiezen welke radiozender past bij zijn gesteldheid. Per slot van rekening vliegt er ook nog een mug de auto in. Waarop Lucky hem even stilzet. Waardoor hij, wanneer hij weer begint te rijden na een pilletje te hebben ingenomen, een andere weggebruiker over het hoofd ziet. Met een auto-ongeluk tot gevolg. Lucky krijgt meteen de wind van voren van de chauffeuse wier auto hij heeft geraakt. Tiener Meg (Milly Alcock) vraagt zich af ‘Lucky dronken is’.

Lucky stelt op zijn beurt de vraag hoe oud Meg is en of ze, gezien haar leeftijd, niet met een sticker rond moet rijden waarop staat dat ze nog een beginnend bestuurder is. Beide partijen hebben dientengevolge redenen zat om de ander te chanteren. En aangezien Meg een gebroken pols heeft en de auto van Lucky total loss is, lijkt het volstrekt logisch dat Lucky – die ook nog eens blut is – de auto van Meg zal besturen met zijn piano in de achterbak. Op weg naar de dichtstbijzijnde kliniek. Waar de wegen van de twee rouwdouwers met een verleden waar ze over zwijgen weer zullen scheiden – althans, dat is de bedoeling.

Het ligt in de lijn der verwachting dat de animositeit tussen de veertiger en de jongeling gaandeweg zal plaatsmaken voor wederzijds respect. Maar in de eerste afleveringen wordt er nog naarstig gekibbeld over zaken als welke muziek er gedraaid wordt tijdens het rijden. Terwijl we ondertussen flarden meekrijgen van de drijfveren van de twee personages; waarom ze in de middle of nowhere zijn beland. Het wordt tamelijk opzichtig gebracht: Lucky is misschien wel een ‘psycho Chewbacca’; Meg een vileine trut. Maar ze hebben elkaar nodig om verder te komen, in geografisch opzicht, maar ook mentaal.

Erg authentiek is het allemaal niet. Zoals het plaatsen van camera’s op ongewone plekken, bij het gaspedaal: dat doet in combinatie met de woestijnsetting denken aan Breaking Bad. Hoewel het buiten kijf staat dat je in de problemen belandt als je je in de Australische wildernis begeeft met een lege portemonnee. Dan krijg je het aan de stok met motorbendes en moet je bij de dorpsgek bedelen voor een paar pilsjes. Dat is dan wel weer typisch Australisch.