Under the Banner of Heaven S01E01: moordende mormonen

Foto credits: FX Networks

Een uiterst devote politierechercheur is eigenlijk een zeldzaamheid op de Amerikaanse televisie. Misschien wel omdat veel dienders al snel van hun geloof vallen en vaak fungeren als seculiere pijlers in een verhaal met religieuze elementen. Zie bijvoorbeeld True Detective : als je het kwaad eenmaal in de ogen hebt gekeken, dan verdwijnt elke vorm van godvruchtigheid spontaan. Maar Under the Banner of Heaven vormt de uitzondering, met de diepreligieuze detective Jep Pyre (Andrew Garfield), die in de jaren tachtig een moord onderzoekt in zijn mormonengemeenschap in Utah. Een 24-jarige vrouw (Daisy Edgar-Jones speelt Brenda Lafferty) en haar 1-jarige kind zijn op brute wijze vermoord.

Meteen wordt de echtgenoot van de vrouw, Allen Lafferty (Billy Howle), verdacht. Geen wonder, want hij komt met bebloede kleding de politie tegemoet wanneer ze zijn gearriveerd op de plaats delict. Pyre voelt echter al meteen dat Lafferty niet de schuldige kan zijn, terwijl zijn partner Bill Taba (Gil Birmingham), een Paiute die door de mormonen wordt gezien als een buitenstaander, juist wel Lafferty verdenkt. Wie het gelijknamige boek uit de titel heeft gelezen – deze thrillerreeks is gebaseerd op een waargebeurd verhaal – weet dat de mannen allebei niet ver van de waarheid zitten, in een verhaal waarin misogynie in zekere zin de boventoon voert.

In flashbacks is namelijk te zien dat Lafferty’s familie – en in Utah zijn de families groot – afkeurend is naar Lafferty’s vriendin Brenda. Ze zou de strikte religieuze mores niet tot de letter volgen. Tijdens een familiebijeenkomst – voordat de twee überhaupt zijn getrouwd – wordt ze met argusogen aangekeken, en krijg je ook al direct een idee van wie haar iets zou willen aandoen. Wat volgt is een reeks die op esthetisch en verhaaltechnisch niveau op True Detective wil lijken – en daar bij vlagen in slaagt - maar ook erg leunt op sentimentele pianomuziek en conventionele montage (denk aan de flits van een licht op een plaats delict als visuele metafoor voor een traumatische flard).

Bovenal grijpt het drama, net als het boek, ook terug naar de ontstaansgeschiedenis van de mormonen in de negentiende eeuw, en dat ziet er - met die jurken en dat vrome geprevel in de wildernis - nogal gekunsteld uit. Ook is het moeilijk om Garfield als detective en als gelovige enigszins serieus te nemen. Misschien wel omdat Spider-Man nog steeds een beetje aan hem kleeft. Maar misschien ook wel omdat Garfield niet de gewichtige uitstraling heeft voor zo’n rol die misschien vroeger wel was gespeeld door een type Kevin Costner.