Two: knap gemaakte genrefilm

Twee vreemdelingen ontwaken in een slaapkamer. Een vrouw ligt bovenop een man. Zij wil van hem af. Het kan niet. ‘Laat me los’, schreeuwt ze. Maar de man constateert dat de twee bij hun buik aan elkaar zijn genaaid. ‘Vlees op vlees’, merkt de vrouw later op. Het is een kolderiek uitgangspunt voor een film maar, de Spaanse filmmaker Mar Targona zorgt ervoor dat de toon zo goed als serieus blijft. Two ( Dos ) is een groteske tragedie die tot het eind overtuigt. Want David (Pablo Derqui) en Sara (Marina Gatell), die nu een Siamese tweeling vormen, hebben natuurlijk een gemene deler. Iets of iemand heeft voor dit leed gezorgd.

De film doet direct denken aan kamerspelen als Gerald’s Game (2017) en Saw (2004). Genrefilms waarin een buitenstaander speelt met personages (en hun lijven) die hij in een afgesloten ruimte heeft vastgebonden. Ook David en Sara vragen zich af: waar zijn we? Hebben we vijanden? Naarstig en naakt gaan ze in de kamer op zoek naar aanwijzingen, terwijl ze cruciale informatie voor elkaar verzwijgen. Logisch ook: ze kennen elkaar natuurlijk amper. Of toch niet? Knap voert Targona de spanning op via (de suggestie van) camera’s en een voyeur. Totdat een verklaring zich aandient voor alle ellende.

Die verklaring heeft iets te maken met het cijfer 2, dat staat voor dualiteit en symmetrie, perfectie in zekere zin. Samen ben je nooit alleen, ervaar je voor twee, zoiets. Hoewel Two ook gewoon leunt op een gimmick, die niet per se erg origineel is maar des te vermakelijker. En met ruim een uur speeltijd weet Targona ook exact aan te voelen wanneer het genoeg is, en het spel is gespeeld. Met als resultaat een knap gemaakte, zinderende genrefilm.