Trust No One: The Hunt for the Crypto King: complottheoriën en oplichtpraktijken

Regel nummer één bij vrijwel alle true-crime-documentaires van Netflix is dat je niet van tevoren op Wikipedia moet gluren. Daar kan je alle informatie lezen die ook in de documentaire zit, maar dan in luttele minuten in plaats van in anderhalf uur. Op die manier is er natuurlijk niets spannends meer aan. Dat geldt ook voor Trust No One: The Hunt for the Crypto King. Google niet wie Gerald Cotten was, de oprichter van Quadriga CX: een platform waar je cryptomunten kon uitwisselen. En google ook niet wie zijn vrouw was, die in de film trouwens niet aan het woord komt, hoewel haar zus wel een aantal smeuïge zaken te melden heeft.

Niettemin draait de film om de grote zwendelpraktijk die Quadriga CS was: dat komt aan het licht wanneer Cottens vrouw beweert dat haar echtgenoot op een gezamenlijke reis naar India is overleden. Het bedrijf – dat dus handelt in bitcoins en dollars - blijkt ineens geen liquide middelen meer te hebben om zijn diensten te kunnen blijven aanbieden. Uiteraard heeft dat ermee te maken dat er mensen waren die vermogen uit het bedrijf aan het onttrekken waren. De interessantste invalshoek is echter: wie was het? Was het Cotten? De makers presenteren een paar afleidingsmanoeuvres voordat ze een antwoord geven op deze vraag – waar honing is, zijn beren, zoveel is duidelijk.

Trust No One draait daarnaast ook om hoe je als kwaadwillend persoon doodeenvoudig een colonne aan mensen kan oplichten. En eveneens hoe snel mensen in complottheorieën gaan geloven. De film verkondigt in die zin bijna exact dezelfde boodschap als al die andere recente true-crime-films over piramidespellen en goedgelovige mensen die trappen in zaken die eigenlijk te mooi klinken om waar te zijn. Dieptepunt in de film is misschien wel als een bitcoinhandelaar de hele bitcoinwereld omschrijft als ‘de tegencultuur’, vergelijkbaar met ‘rock and roll’. Maar zo avontuurlijk en hedonistisch is de wereld rondom cryptomunten helemaal niet, en het zijn zeker geen hippies maar eerder inhalige nerds.

Die boude uitspreek spreekt echter wel boekdelen: wie Trust No One aanzet zal zich misschien al vrij snel realiseren dat we te maken hebben met personages – en dat geldt lang niet voor iedereen, trouwens – die een verwrongen beeld van zichzelf, en dus van de wereld, hebben.