TRECX SE01E01-02: chaotische satire

Michiel Romeyn en Max Porcelijn slaan na Yep! (2018) opnieuw de handen ineen, met een trits aan absurdistische sketches tot gevolg in het eclectische TRECX. Zoals in de eerste aflevering: een Lord of the Rings-achtig gezelschap heeft zich ten doel gesteld om op een magische plek een ‘Kristal van Eenheid’ te stelen. Maar moeten ze door het bos, of toch eromheen, zoals een oude wijze man ze op het hart heeft gedrukt? Een roodharige wijsneus (Romeyn) opteert voor de weg van de minste weerstand en gelooft niet zo in de kwaadwillende krachten tussen de bomen. De scène eindigt met een close-up van zijn verschrompelde penis, omringd door een bos van rood schaamhaar.

De toon is meteen gezet: in TRECX springen de makers van de hak op de tak. Met ogenschijnlijke eendagsvliegen (een scène waarin Romeyn verkleed als Franse toeriste als een olifant in een porseleinkast in een Amsterdams souvenirwinkeltje de boel op stelten zet, tot grote ergernis van de uitbaatster) en sketches die in andere afleveringen terugkeren, zoals een repetitie voor een theaterstuk (onder leiding van Arjan Ederveen) die nooit begint omdat de schrijver (Romeyn) telkens wel iets vindt om over te fulmineren. Ook zien we hoe de bejaarde Frits (Romeyn) zijn dagen slijt aan het bier in een sportkantine, smachtend naar genegenheid.

Telkens rijst de vraag: is het ter plekke geïmproviseerd? Of stonden de sketches allemaal al van tevoren vast? Omdat er qua tekst nogal een en ander wordt herhaald, en omdat er te pas en te onpas in de scènes wordt geknipt. Waarschijnlijk is hiervan de bedoeling – zoals dynamische satire betaamt – om de kijker te ontregelen, om te provoceren. Maar vaak sorteren taferelen het omgekeerde effect. Ze vervelen al snel. De typetjes, veelal afkomstig uit Amsterdamse volkswijken óf de grachtengordel, ogen daarnaast archaïsch, opnieuw van stal gehaald uit de jaren negentig. In dat opzicht slaan Romeyn en Porcelijn goeddeels de plank mis.

Hoewel er af en toe een hilarische grap de revue passeert. Zoals wanneer Romeyn, verkleed als de Colombiaanse adoptiedochter van een Amsterdams stel, pretendeert een en ander te weten van de Latijns-Amerikaanse literatuur, en prevelt over Humberto Tan. Waarop iemand aan tafel pareert: 'Bedoel je niet Umberto Eco?' Deze geestigheden terzijde voelen de sketches in TRECX als los zand, als experimenten die vaak niet helemaal goed uit de verf komen.