Alles over series, tv en film. Vanaf de redactie van de VARAgids.

Todd Glass: Act Happy: Improvisatiekunsten voor fijnproevers

  •  
28-01-2018
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
Todd Glass
Tegen het einde slaat de komiek de spijker op z’n kop.
Komisch veteraan Todd Glass wordt samen met zijn begeleidingsband in een tourbus afgeleverd bij het kleine intieme zaaltje waar hij zal optreden – door chauffeur (en komiek) Jeff Garlin. Volledig gehuld in het zwart betreedt hij het toneel, nadat hij de muzikanten op het hart heeft gedrukt dat ze vooral blij moeten kijken. Het improvisatietalent ouwehoert wat met het publiek, met zijn band, en haakt snel in op zijn het meer afgebakende deel – qua grappen dan – van de avond: ‘K-mart zit dikwijls met Starbucks in een pand. Dat is wel opmerkelijk. Dat kan vast alleen omdat ze beide klantvriendelijk en hygiënisch werken.


Het is bij dergelijke grappen vooral de wijze waarop ze worden gebracht die opvalt, want clous ontbreken. Glass – hij verzint ter plekke liedjes en geestigheden – is meer een verhalenverteller à la vakgenoot Norm Macdonald, dan een traditionele moppentapper als Rodney Dangerfield. Die laatstgenoemde komiek maakt hij belachelijk met een excentrieke imitatie. Waarmee Glass keer op keer aantoonbaar maakt dat zijn humor voor de fijnproever is, en spijtig genoeg niet altijd even effectief. Zijn absurdistische stukken zijn bijvoorbeeld lang niet zo indringend als die van zijn genregenoot Eric André.

Niettemin staat buiten kijf dat Glass’ stijl afwijkt van wat wordt beschouwd als traditionele stand-up komedie, net als bij zijn goede vriend Rory Scovel , die hij nog even noemt, waarop het publiek scandeert: ‘Fuck Rory Scovel.’ Dan volgen grappen als: ’Toen reed ik tegen een foodtruck aan. En dan wil ik heus die kapotte bumper wel vergoeden. Maar een nieuwe frituurpan?’ Of zijn bespiegelingen over vlossen: ‘Al die etensresten die rondvliegen.’ En high zijn: ‘Waarom wonen duiven soms ook in achterbuurten?’

Tegen het einde slaat Glass gelukkig wel de spijker op z’n kop. Eerst met een openhartige anekdote over zijn hartaanval, vijf jaar geleden: ‘Daar lig je dan met je blote piemel op een operatietafel.’ Zijn klaagzang over de uitdrukking ‘uit de kast komen’ is eveneens geestig: ‘Dat noem ik toch echt uit de schuur breken.’ Saillant is dat Glass vijftien jaar lang in zijn act verwees naar ‘zijn vriendin’, waarmee hij zijn vriend bedoelde. Niemand die het doorhad. Waarmee hij en passant bewijst dat relaties universeel zijn.
Glass’ afsluitende betoog sluit naadloos aan op de bovenstaande bekentenissen. ‘Politiek correct bestaat niet. Politiek correct betekent simpelweg dat je aardig voor elkaar moet zijn. Aardig. En hoe zit het dan met die mensen die beweren dat ze in dit huidige tijdperk niets meer mogen zeggen over joden of homo’s? Die mensen hebben ook niets te zeggen.’
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van de Lagarde!