Time Hustler S01E01: flauwe slapstick

Foto credits: Netflix

Virguley (een rol van de Braziliaanse komiek Edmilson Filho) is een dromer die in het verleden leeft. Regelmatig verkleedt hij zich als de beruchte bendeleider Lampiâo, die zo’n honderd jaar geleden onrust zaaide, om vervolgens op straat met z’n vrienden een act op te voeren. Om z’n rekeningen te betalen bezorgt de Braziliaan in Sâo Paolo fastfood op zijn brommer, die hij heeft uitgedost als paard. Maar Virguley is daarin geen talent: hij houdt van wheelies en dan krijg je ‘een hamburger met sinassaus’. Filho speelt, kortom, een naïeve minkukel met een groot hart; een personage dat niet zou misstaan in een film van Buster Keaton of Charlie Chaplin.

Time Hustler ( O Cangaceiro Do Futuro ) drijft namelijk op slapstick. Met een hoofdpersoon die eruitziet als een broertje van de Amerikaanse komiek Fred Armisen. En als Virguley door een ongelukkige samenkomst van omstandigheden vanuit het heden in 1927 belandt, dan kan hij zich helemaal uitleven. Dan hoeft hij niet meer te veinzen dat hij een cowboy is, want mensen denken al snel dat hij Lampiâo is, terwijl Virguley meent in ‘een themapark’ terecht te zijn gekomen. Een flauwigheid, maar zonder zijn lichtgelovigheid klopt er al helemaal niets van deze serie.

Niettemin is Time Hustler bijna letterlijk a trip down memory lane ; een hommage aan vervlogen tijden. Bij vlagen doet de reeks denken aan Bruno Dumonts P’tit Quinquin (2014), maar dan zonder de knipoog, vrijwel zonder ironie. De bedoeling is dat je als kijker moet lachen om het geouwehoer, net zoals bij de korte films van Laurel en Hardy. Omdat er niet per se een diepere boodschap achter de perikelen van Virguley schuilt. Time Hustler gaat in die zin al snel vervelen. Het simpelweg herhalen van een historisch fenomeen, de slapstickkomedie, is niet gegarandeerd een succes, zoveel is duidelijk.