Tiger King S02: eigentijds rariteitenkabinet

In het tweede seizoen van Tiger King vraagt een natuuractivist zich af waarom Joe Exotic toch zo populair is. Hij is toch een dierenmishandelaar? Hebben de mensen die hem op het schild hijsen dat niet gezien? Maar ze hebben het wel gezien, en toch steunen ze Joe, getuige beelden van sociale media die aan het begin van de eerste aflevering worden getoond. Dat de flamboyante crimineel intussen is veroordeeld vanwege zijn (vermeende) poging om Carole Baskin te laten vermoorden, doet er niet toe, dat is bijzaak. De makers van Tiger King , Rebecca Chaiklin en Eric Goode weten dit maar al te goed.

Je zou echter vraagtekens kunnen zetten bij of dit wel de juiste manier is om een notoire dierenmishandelaar in beeld te brengen. Het tweede deel van Tiger King lijkt soms bijna om vergiffenis te smeken aan de kijker, die hoogstwaarschijnlijk toch al sympathie heeft voor Joe Exotic: laat hem alsjeblieft vrij, hij is tot inkeer gekomen, zoiets. Hoewel de vijf nieuwe afleveringen amper om hem draaien. Veel aandacht wordt gewijd aan de agressieve dierentuineigenaar Tim Stark en ook Jeff Lowe, de man die Joe Exotic een loer zou hebben gedraaid, is regelmatig in beeld.

Daarnaast wordt de focus in de tweede en derde aflevering verlegd naar de aloude vraag of Carole Baskin haar vorige echtgenoot heeft vermoord. Het lijkt soms bijna alsof de makers met hagel schieten, naarstig zoekend naar nieuwe sensationele informatie. In een levensecht spel waarin alle deelnemers lijken te smachten naar aandacht. Zo is de ex-vriend van Joe Exotic nu voornemens om zelf naam te maken – het hoe doet er niet echt toe. Naam maken kan op allerlei perverse wijzen, en zoals iemand suggereert: Joe z’n droom is min of meer uitgekomen nu hij een beroemdheid is.

Dat veel mensen hem zien als een freak, als een intrigerende excentriciteit, maakt hem niet uit. En ook negatieve aandacht is aandacht. Sowieso laat het tweede deel van Tiger King zich nog meer omschrijven als een freak show. Een freak show waarin we iedereen al denken te kennen; maar niets is minder waar, suggereren de makers maar al te graag. Omdat ze hopen dat bepaalde verhaalwendingen de nekharen van de kijker aan het einde van de rit recht overeind zullen doen staan. Maar overdonderen doet Tiger King deel twee niet. De reeks leidt hoogstens tot gevoelens van verwondering en verafschuwing.

Bovendien zijn de rollen ditmaal omgedraaid. Joe is de tijger, of het aapje, dat stiekem verlangt naar een leven in vrijheid. En zolang hij blijft schreeuwen om aandacht zullen er altijd camera’s zijn die hem willen registreren. Maar wat Chaiklin en Goode in feite doen, heeft niets te maken met documentaire maken. Tiger King deel twee is meer dan het eerste deel pure exploitatie. Een eigentijds rariteitenkabinet. Waar je ondanks je weerzin – en dat is inherent aan de nieuwsgierige mens – toch naar blijft kijken.