Thunder Road: zo goed dat het pijn doet

Thunder Road is een unieke film en misschien wel één van de beste van het jaar. Hij gaat over een politieagent die rouwt om zijn overleden moeder en zijn gestrande huwelijk, en daardoor zo over zijn toeren raakt dat hij zijn hele leven naar de ratsmodee helpt. Het unieke van Thunder Road zit hem in de fenomenale acteerprestatie van hoofdrolspeler / regisseur / scenarist / editor Jim Cummings, die de agent - ook Jim genaamd - overtuigend neerzet als een goedwillende maar hopeloos inadequate narcist, die geen flauw idee heeft hoe hij met zijn medemensen en zijn eigen tekortkomingen moet omgaan. Jim is in veel opzichten onuitstaanbaar vreselijk, maar je kunt niet anders dan mededogen met hem hebben. Thunder Road is gebaseerd op een korte film die Cummings eerder maakte, en die bijna één op één de eerste scène werd van deze lange speelfilm. Kijk hieronder naar die korte film en huiver - en je weet meteen of je naar de bioscoop moet of er juist weg moet blijven:

Thunder Road de bioscoopfilm is een briljante extensie van deze scène, waarin we meer te weten komen over Jims relatie met zijn afgrijselijke ex en lieve dochtertje, en over de strijd om haar voogdij. We moeten ook lijdzaam toezien hoe hij zijn reputatie bij het politiekorps totaal naar de vaantjes helpt, ondanks de welwillendheid van vooral zijn bezorgde collega Nate, hartverscheurend goed gespeeld door Nican Robinson. De scène waarin Jim op de parkeerplaats van het politiebureau totaal hysterisch doordraait en zijn kleren uittrekt, is net zo verbazingwekkend tenenkrommend én ontroerend als Jims performance op zijn moeders uitvaart. Het is moeilijk een andere film te bedenken waarin je tegelijkertijd hikkend van de lach en kermend van de plaatsvervangende schaamte zit toe te kijken. Thunder Road duurt maar anderhalf uur en is elke minuut van het kijken waard, maar je bent ook blij dat hij niet langer is. Wat een ellende.