This Is Personal: portret van twee activisten van de Women's March Movement

In 2016 postte Teresa Shook op Facebook ‘We have to march’ als protest tegen het presidentschap van Donald Trump. Miljoenen vrouwen reageerden en overal ter wereld kwamen mensen bijeen om te protesteren. Het grootste protest was in Washington D.C. met zo’n 470.000 demonstranten. Wat de oproep ook losmaakte was dat de vrouwenbeweging vooral bestond uit witte vrouwen en een lange historie heeft waarin zwarte vrouwen, vrouwen van kleur en trans vrouwen niet gezien werden.

In This Is Personal, dat in 2019 in première ging op het Sundance Film Festival, zien we hoe de beweging probeert meer inclusief, divers en intersectioneel te worden. Maar ook hoe dit frictie met zich meebrengt. Hoewel alle vier de medevoorzitters – drie van de vier vrouwen zijn van kleur – van de beweging in beeld komen, krijgen twee van hen de meeste schermtijd.

Berg portretteert activisten Tamika Mallory en Erika Andiola. Mallory heeft een lange geschiedenis van activisme voor Black Lives Mater en tegen wapen- en politiegeweld, en Andiola is een ‘Dreamer’ en immigratieactivist. Hiermee geeft Berg een inkijk in het persoonlijke in het politieke, maar het mist diepgang en focus in de issues waartegen ze strijden. De documentaire is daarom duidelijk gericht op mensen die al interesse hebben of op de hoogte zijn van waarom Trump’s regering als vijand gezien werd. De portretten worden afgewisseld met beelden van social media en nieuwsberichten waarin de zichtbare stijging van xenofobie, racisme, discriminatie, en antisemitisme door Trump’s presidentschap hartverscheurend in beeld komt.

Het meest memorabele moment, maar ook een die uit de toon valt in vergelijking met de snelheid van de rest van de documentaire, is het gesprek tussen Tamika Mallory en rabbi Rachel Timoner. De twee komen samen in de grootste synagoge van New York om te praten over de antisemitische uitspraken van de leider van de Nation of Islam - Louis Farrakhan, met wie Mallory samenwerkt - en de gevolgen hiervan voor hun alliantie. 

Dat het ook voor Berg persoonlijk is, is duidelijk doordat de documentaire weinig ruimte geeft voor objectiviteit. Zo wordt niet benoemd dat de vrijlating van Adiola’s moeder, nadat ze was opgepakt door ICE, mede kwam door haar bekendheid op social media, en ook de controversie rondom de medevoorzitters blijft onuitgesproken. De documentaire voelt nu, in 2021, ook wat verouderd doordat drie van de vier medevoorzitters, onder andere Tamika Mallory, afgetreden zijn. Duidelijk wordt wel dat het maken van een meer inclusieve en diverse beweging hoog tijd werd.