Things Heard & Seen: matige horror met Amanda Seyfried

De horrorfilm Things Heard & Seen begint met een citaat van intellectueel Emanuel Swedenborg: 'Ik durf te stellen dat wat in de hemel is, echter is dan wat op aard is.' In dit geval de kracht van de vrouw.

Things Heard & Seen speelt zich af in 1980 en is een adaptatie van het boek All Things Cease To Appear geschreven door Elizabeth Brundage. Oscargenomineerde Amanda Seyfried speelt Catherine Claire, een kunstenaar en kunstrestaurateur. Samen met haar man George Claire (James Norton) en dochter Franny (Ana Sophia Heger) woont ze in Manhattan. Totdat ze alles achterlaat om naar het plaatsje Chosen te verhuizen, omdat George daar kunstgeschiedenis kan geven op een particuliere universiteit. Het is direct duidelijk dat Catherine zich gevangen voelt in haar huwelijk en dat George een slecht persoon is. De vraag is: hoe slecht?

In het afgelegen dorp gaat het gezin in een landhuis wonen. Al snel blijkt dat er daar iets sinisters ronddwaalt. George vindt het allemaal maar onzin, maar Franny en Catherine zien elke nacht een vrouw, Catherine ruikt uitlaatgassen en de elektriciteit heeft ook regelmatig kuren.

Na wat geschiedenis te hebben gelezen over het huis - en een séance met George’s baas, die wel in dit soort dingen gelooft - blijken twee vrouwen die eerder in het huis woonden vermoord te zijn door hun man. Hun ronddwalende geesten zijn daar om Catherine en Franny te beschermen. Ondertussen laat George zien dat hij een leugenaar, gaslighter en overspelige man is.

Het verhaal wordt verteld met een getalenteerde cast, maar zij kunnen helaas het script niet redden. Hoewel de setting helemaal voldoet aan het horrorgevoel en het verhaal veel potentie heeft om te laten zien dat (dodelijk) huiselijk geweld en geweld jegens vrouwen een probleem is van alle eeuwen, kiezen filmmakers Shari Springer Berman en Robert Pulcini ervoor om aan de oppervlakte te blijven in plaats van de diepgang op te zoeken. Dit maakt dit wederom een film waarin geweld tegen vrouwen gebruikt wordt voor een spannende verhaallijn. En waardoor de kijker zich na afloop van de twee uur afvraagt of er niet meer gedaan had kunnen worden met het verhaal.

Hoewel de film enigszins aanhoudend is, omdat je hoopt op meer, zijn de de motivaties en achterliggende gedachten van de personages geen verrassing en worden de bovennatuurlijke elementen haast bijzaak. Bovendien bevestigt het verhaal het schadelijke idee dat mannen alleen in staat zijn om vreselijke dingen te doen als ze hiertoe door iets van buitenaf worden aangezet. In dit geval een fluisterende geest.