Them S01E01: broeierige en spannende horror

Wanneer Lucky Emory (Deborah Ayorinde) en haar gezin van een dorpje in North Carolina naar de wijk Compton in Los Angeles verhuizen merkt de nieuwe (witte) buurvrouw op: 'Ze komen van een plek waar het vast verschrikkelijk moet zijn geweest. Dus zijn ze blij om hier te zijn, en wordt het voor ons nog moeilijker om ze te verjagen.' Maar in de eerste aflevering van Them doen de nieuwe buurtbewoners van de Emory’s hun stinkende best. De horrorreeks speelt zich af in 1953, als veel zwarte gezinnen – in het kader van de Great Migration – plattelandsstreken verruilen voor grote steden als New York, Chicago en Los Angeles.

Een reactie op deze grote migratie is de zogeheten ‘White Flight’. Witte mensen die en masse naar nieuwe buitenwijken verhuizen. In 1953 is het evenwel nog niet zover. Huisvrouwen als Betty Wendell (Alison Pill) zijn ervan overtuigd dat ze met intimidatiepraktijken en pesterijen de wijk wit kunnen houden. Ze denken in die zin dat ze de stuwende krachten van mobiliteit kunnen tegenhouden – en dat het behang in haar huis loslaat is een slecht voorteken. Showrunner Little Marvin portretteert de vrouwen als haatdragende porseleinen poppen met een gefixeerde glimlach op hun gezicht. Ze hebben niets anders te doen dan racisme, en bekokstoven plan op plan.

Lucky en haar echtgenoot, hun twee kinderen, en het hondje Sergeant, belanden in een nachtmerrie. Niet alleen door het afzichtelijke onthaal waar ze op worden getrakteerd, maar eveneens omdat er duistere krachten in hun nieuwe huis rondwaren – of zijn het toch de buren? Niettemin wordt Lucky al snel overmand door waanzin, en rijst de vraag wanneer de vlam in de pan slaat, omdat de Emory’s ook beschikken over een vuurwapen. Wat volgt is een broeierige, spannende schaakmatch die in de eerste aflevering nog niet escaleert, en daardoor af en toe ook wat vermoeiend aanvoelt, mede omdat het lijkt alsof Them dezelfde kant opgaat als Lovecraft Country en Get Out – een intussen ietwat uitgekauwde formule.

Daarnaast ontbreekt het in Them vooralsnog aan ironie. Soms oogt het als de verbeelding van racisme voor entertainment, zonder een diepere boodschap. Hoewel het concept intrigeert. Terwijl buiten de zon schijnt en Betty Wendell en haar vriendinnen met stoeltjes voor het huis van de Emory’s plaatsnemen en hun radio’s laten schateren – in de hoop op een reactie van Lucky – gebeurt er in het van binnen donkere huis van Lucky een reeks aan groteske grimmigheden. Hoewel we de uitkomst van het grote verhaal – de witte mensen verkassen op een gegeven moment – al weten, smaken de belevenissen van Lucky en haar gezin zonder twijfel naar meer.