The Wild Goose Lake: meer stijl dan inhoud

Over smaak valt flink te twisten, is één van de conclusies na het zien van The Wild Goose Lake, de vierde speelfilm van de Chinese regisseur Diao Yi’nan. Op het festival van Cannes oogstte hij al lof en nu hij overal ter wereld in première is gegaan, gaven veel nationale en internationale recensenten de film inmiddels vier sterren en een Metacritic-score van 76. Veel hulde dus en derhalve jammer als je zelf minder warm loopt voor de film.

Op een paar memorabele scènes na - die met de poppenkastpop en die met de paraplumoord zijn onbetaalbaar, de dierentuin is ook een feest - blijkt het verhaal over motordief Zhou Zenong, die per ongeluk een politieagent vermoordt en daardoor zowel het onderwerp als het lijdend voorwerp van een klopjacht wordt, erg lastig invoelbaar en op de verkeerde manier traag. De intrige is duidelijk genoeg: Zhou Zenong probeert zijn onvermijdelijke arrestatie een gunstige draai te geven door zichzelf te laten aangeven door echtgenote Shujun Yang, zodat zij tenminste nog het losgeld kan opeisen dat op zijn hoofd is gezet door de op wraak beluste politie. Dit plan wordt een stuk gecompliceerder als een in het rood gestoken femme fatale, de opportunistische prostituee Aiai Liu, er zich op toepasselijk fatale wijze mee bemoeit. Het simpele verhaal meandert, onderbroken door een paar onverwacht surrealistische scènes die zeer welkom zijn, naar een voorspelbaar en wat zoetig einde.

Onderweg leeft de filmmaker zichzelf uit in het verkennen van alle genre-clichés die de Amerikaanse film-noir traditie ons heeft opgeleverd en lopen zijn acteurs uit alle macht zo noir mogelijk te doen; zelden werd er in één film zo vaak en met zoveel overgave stoer aan sigaretten gelurkt als hier. De stijl die Diao Yi’nan en zijn acteurs nastreven doet ook in die negatieve zin denken aan het gewild stoere over-acteren in de Warner Bros noir-klassiekers uit de jaren veertig.

Het goede nieuws echter zijn de art direction en de sets. Het verhaal speelt aan de kust van een verlopen havenplaatsje en in de neon-verlichte straten van de overvolle en verkrotte woonwijken en fabrieken daaromheen. Terwijl de camera door de straten zweeft, waan je je in een extreme versie van de (vermoedelijke) werkelijkheid in het moderne China. Hypergestileerd, sinister, modern en toch ook retro, zo ongelofelijk fraai en ánders dat je er tijdens de film niet op uitgekeken raakt.