The Tomorrow War: humorloos, gekunsteld en flauw

Wanneer oud-commando en biologieleraar Dan Forester (Chris Pratt) met zijn familie naar het wereldkampioenschap voetbal zit te kijken verschijnen er ineens soldaten op de grasmat. Ze zijn geteleporteerd vanuit de toekomst, waar ze een allesverwoestende oorlog voeren tegen bijna onverslaanbaar geachte aliens. De militairen willen mensen uit het heden rekruteren en naar de toekomst slingeren via een wormgat, waar ze direct kunnen meestrijden aan het front. Dat is noodzakelijk omdat de wereldpopulatie in 2051 is uitgedund tot nog geen 500.000 mensen. Zodoende slaan de aardbewoners de handen ineen om de zogeheten ‘White Spikes’ – een nieuwe esthetische variant op de buitenaardse bewoner – te verslaan.

Hoewel ook scepsis klinkt. Waarom zou je vechten voor iets dat pas over 30 jaar staat te gebeuren? Forester vraagt zich onderwijl af of dit alles ‘een grap’ is. Hoewel er – letterlijk! – niet veel valt te lachen in The Tomorrow War. Pratt, die zo geestig is in de Guardians of the Galaxy-reeks, speelt ditmaal een serieuze gelegenheidssoldaat die wordt opgeroepen voor de oorlog omdat hij toch binnen zeven jaar het loodje zal leggen – zo voorspellen de mensen uit de toekomst. Wanneer Forester arriveert in de toekomst blijkt dat Chris Pratt zijn grappendoos bij zijn denkbeeldige gezin heeft achtergelaten – jammer, filmmaker Chris McKay duldt geen improvisatie, zo lijkt het.

Pratts personage grossiert dan ook vooral in stoere praat en cool staren naar de horizon. Hoewel de acteur in scènes met vrouw en dochter ook een traantje wegpinkt – ook dit oogt trouwens ongeloofwaardig en tenenkrommend, zeker tegenover zijn tegenspeelster Betty Gilpin (uit Glow) die ijzersterk kan janken. Als je Pratts onvermogen om een serieuze dramatische rol te spelen evenwel voor lief neemt, dan is The Tomorrow War een bij vlagen onderhoudende film. Hoewel de scifi-thriller veel te lang duurt en van meet af aan opzichtig leentjebuur speelt bij Alien (1979), Edge of Tomorrow (2014) en Starship Troopers (1997).

Ook het scenario van Zach Dean is niet zonder oneffenheden, en vol platitudes. Zo stelt Foresters dochter in de toekomst (gespeeld door Yvonne Strahovski) op een gegeven moment: ‘We zijn voedsel; zij hebben honger.’ En dat een van Foresters schoolkinderen uiteindelijk de oplossing voor een ontzaglijk complex probleem aanreikt oogt gekunsteld en flauw, net als de paar mislukte grappen die af en toe de revue passeren. Maar het begint allemaal met het casten van een komische acteur in een plechtstatige rol in een film waarin de grappen niet uit de verf komen. Dat is de grootste misstap.